Elke jongere loopt weleens rond met een vraag die hij of zij aan een geestelijke wil stellen. In deze rubriek doen we dat voor je. Deze week de vraag: Ga ik naar de bruiloft van mijn homoseksuele broer, zus of andere dierbare? Jos Moons, jezuïet en theoloog aan de Universiteit van Tilburg, geeft antwoord.

Wat die bruiloft betreft, is Moons’ eerste gedachte dat je absoluut moet gaan. Als je er moeite mee hebt, denkt hij dat het gezond is om in te zien dat we in het leven heel vaak dingen doen waar we moeite mee hebben. Moons: “Wat doe je als een goede vriend je meevraagt naar een protestante kerkdienst, maar jij bent katholiek? Of naar een wedstrijd van PSV, maar jij bent voor Ajax? Of voor een wandeling van twee uur op het strand, maar jij wilde liever naar het bos?”

Met andere woorden: in het leven maken we voortdurend compromissen, omdat er iets belangrijks in het geding is, volgens de jezuïet. We doen iets voor een ander, omdat het voor hem of haar veel betekent. We zijn bereid onze eigen voorkeuren opzij te zetten, ten gunste van de waarde van de relatie. “Als je niet naar de bruiloft van je broer gaat, staat de familierelatie op het spel”, oppert Moons.

Het kwaad identificeren

Een tweede gedachte van de pastor is dat we ontzettend moeten uitkijken met het kwaad in de ander te identificeren. “Van een homoseksuele relatie kun je zeggen: ‘Daar sta ik niet achter’ of misschien zelfs ‘Daar staat de Kerk niet achter’. Maar stel nou dat dat homostel elk weekend in de dagopvang voor de verslaafden werkt en jij zit op zondag vroom je sigaar te roken en je lezingendienst te doen. Je hebt vaak beter zicht op wat er bij de ander eventueel misgaat, dan op wat er bij jezelf misgaat.”

We moeten uitkijken mensen te veroordelen, omdat er vaak nog andere aspecten zijn die ook met een christelijk leven te maken hebben, denkt Moons. “Je kunt jezelf ook een positieve vraag stellen: Wat kun je aan goeds ontdekken in de ander die zo’n andere weg gaat dan jij? En dan blijkt dat er in die ‘zondige mens’ van alles goeds te ontdekken valt, terwijl je in je luie stoel die persoon altijd gemakkelijk als zondig kwalificeerde.”

Lijdensweg

Moons is van mening dat het in de geseculariseerde tijd een grote uitdaging is voor christenen om vol overtuigd te zijn van waar we zelf voor staan, en tegelijkertijd heel genereus en rustig te zijn naar de mensen om ons heen. “Enerzijds vooronderstellend dat er allerlei goeds gebeurt zonder dat wij het opmerken. En anderzijds vanuit een soort naïeve mildheid: ‘Ik aanvaard van mijzelf dat niet alles helemaal consistent is, maar ik aanvaard dat ook van de ander.’”

Voor mensen die op hetzelfde geslacht vallen, kan hun geaardheid een ‘lijdensweg’ zijn wanneer ze zich niet aanvaard voelen in de familie, samenleving of de Kerk. “Ik denk dat het een heel diepchristelijke taak is mensen de ervaring te geven dat ze wel aanvaard zijn – desnoods met hun zonden – zoals ook ik met mijn zonden aanvaard ben”, zegt Moons. “De kwestie of ik al dan niet naar de viering of het feest ga, ging tot nu toe heel erg over ‘ik’: wat is goed voor mij? Maar je kunt ook de vraag stellen: wat is goed voor de ander? Wat bezorg ik de ander door niet te gaan naar zijn of haar bruiloft?”

Moons krijgt weleens homoseksuele mensen op bezoek die zeggen dat de Kerk tussen hen en God in staat. “Dat gevoel moeten we serieus nemen, en ons niet meteen verschuilen achter: ‘Er is wel respect, maar je moet dit en dat.’” Volgens de pastor is er sprake van zogenaamde ‘gekwalificeerde aanvaarding’ op het moment dat je tegen iemand zegt: ‘Ik aanvaard je, máár…’ Moons: “Je moet zeggen: ‘Ik aanvaard je.’ Punt.”