Elke jongere loopt weleens rond met een vraag die hij of zij aan een geestelijke wil stellen. In deze rubriek doen we dat voor je. Deze week de vraag: tot in hoeverre mag je ergens over klagen? Clarissenzuster Elisabeth Luurtsema uit ’s-Hertogenbosch geeft antwoord.

Jongeren hebben vandaag de dag veel redenen tot mopperen: hoge studiekosten, afgelaste evenementen, klimaatopwarming, een overspannen huizenmarkt. Het kan misschien ondankbaar of verwend overkomen om te jammeren, maar volgens zuster Elisabeth mag het gerust. “De Bijbel staat er vol van, zoals je leest in Jeremia en Job. En zelfs Jezus aan het kruis: ‘God, Mijn God, waarom heeft U mij verlaten?’ In de psalmen wordt ook veel geklaagd.”

Zo merkt de claris dat elke periode in de geschiedenis zijn eigen uitdagingen heeft en dat dat helpt je ertoe te verhouden. Dat helpt haar om te relativeren. “Omdat je weet dat er zoveel mensen voor je voor uitdagingen van hun tijd stonden. Deze uitdagingen kunnen creativiteit in mensen aanwakkeren, in plaats van dat ze verzuren en verstarren.”

Zuster Elisabeth ervaart zelf ook weleens moeilijkheden, maar put ook steeds weer kracht. “Ook in de Bijbel is steeds weer ergens een omslag. Het licht wint het toch altijd van de duisternis. De weg die wij als mensen te gaan hebben, leert je te waarderen wat wél goed gaat.”

Hoor elkaar aan

Jongeren kunnen misschien behoorlijk zeuren, maar zouden ook actie kunnen ondernemen voor alle problemen die ze zien. Bijvoorbeeld in het geval van milieu- en klimaatproblematiek. Maar actie is volgens de zuster niet altijd de directe oplossing om iemand te helpen die over veel dingen klaagt. “Ik zou eerst het verhaal goed aanhoren. Waarom is iemand ergens zó klaar mee? Soms heeft iets tijd nodig en helpt het niet om te zeggen: kom op, joh. Soms moet je even naast diegene staan in die moeilijkheden.”

Een Bijbelverhaal waar jongeren die veel negativiteit zien zich misschien aan op kunnen trekken, is de ontmoeting van Maria en Elisabeth, vertelt de zuster. “Maria is nog heel jong en onervaren als ze in verwachting is. Het is iets heel positiefs en moois, maar wel te groot voor haar om alleen te dragen. Maria gaat met spoed door het bergland naar haar oudere nicht Elisabeth, die ook zwanger is. Die heeft al een leven achter zich, maar zit toch een beetje in een zelfde soort situatie.”

De zuster vind het heel mooi om dat zusterschap te zien in de jongere en de wat oudere vrouw. Ze vinden steun bij elkaar in wat hen overkomt en wat voor de buitenwereld misschien niet te begrijpen is. Door het Bijbelse voorbeeld kun je je afvragen of je een Maria en Elisabeth voor elkaar kunt zijn.

Een ander schaden

Geklaag gaat pas over de schreef wanneer je er een ander mee schaadt, volgens zuster Elisabeth. “Het kan vormen aannemen waarin geweld wordt gebruikt. Daar gaat het echt in tegen het christen zijn. Zolang je een ander niet schaadt en het gesprek openhoudt, is het niet slecht. Als je veel zeurt over een ander, leg je ook veel problemen bij diegene. Dan laat je weinig ruimte over. Je bereikt niet veel door af te geven op een ander, zoek het eerst bij jezelf.”

Clara van Assisi schreef in één van haar bewaarde brieven: ‘Als iemand je iets zegt, wat je van je diepste roeping afhoudt, dan mag je dat advies naast je neerleggen. Zelfs als diegene eigenlijk boven jou staat.’ Tuurlijk moet je dat niet te pas en te onpas inzetten, oppert zuster Elisabeth, maar het mag altijd in de onderscheidingsfase. “Het is soms goed om iets te doen waar je eigenlijk geen zin in hebt, maar als iets ten diepste tegen je roeping en de kern van het leven en tegen God in is, dan mag je een andere keuze maken. Mét respect naar de ander toe.”