Mauricio Meneses vertrok in 2014 uit zijn thuisland Colombia om in Nederland als missionaris aan de slag te gaan. Na bijna vijf jaar in Nederland verwondert de priester zich nog altijd over onze cultuur – en is hij nog altijd trots op zijn Colombiaanse afkomst.

Toen Mauricio Meneses zijn priesteropleiding afrondde en zich klaarmaakte om op missiereis te gaan, leek Nederland geen optie. “Ik heb geen gevoel voor taal”, legt hij uit. “Ik wilde het liefst naar een Spaanstalig land gestuurd worden. Of een land waar ze een andere romaanse taal spreken. Portugees of Italiaans bijvoorbeeld. In die talen zou ik me nog enigszins verstaanbaar kunnen maken.”

Toch naar Nederland

Toch viel de keuze op Nederland. “Er zaten hier een paar medebroeders van mij”, vertelt Meneses. “Ik nam contact met ze op en vroeg ze wat voor land het is, hoe de taal is, of ze het naar hun zin hebben. Ze waren ontzettend positief, dus besloot ik naar Nederland te gaan.”

Op 23 augustus 2014 landde Meneses in Nederland. De oude gebouwen, de grachten en hoe netjes alles eruitzag, maakten hem enthousiast. “Maar de taal… oei”, lacht hij. “In het weekend kwam ik in Nederland; de maandag erna ging ik meteen naar Eindhoven om de taal te leren. De basis heb ik in acht maanden geleerd. Omdat ik met niemand Spaans kon praten, maakte ik grote stappen in het Nederlands.”

Ander perspectief

Nederland en Colombia liggen zo’n 8500 kilometer van elkaar verwijderd. De cultuurverschillen zijn dan ook groot. Meneses merkte dat al gauw: “Ik nodigde iemand uit om een stukje met me te wandelen, maar die persoon wees me af. Dat voelde als een belediging: in Colombia wijs je eigenlijk nooit iemand af.”

Ook andere dingen die voor ons gewoon zijn, waren voor Meneses onbegrijpelijk. “Hier is het normaal om je ouders naar een verzorgingstehuis of bejaardentehuis te brengen als ze oud worden”, geeft hij een voorbeeld. “In Colombia zou je zoiets niet in je hoofd halen. Daar is het vanzelfsprekend om altijd tijd over te hebben voor je ouders.”

“Cultuur is een manier om met een ander perspectief naar de wereld te kijken”, zegt hij. “Cultuur heeft veel invloed op je leven. Ik vind het mooi dat ik de Colombiaanse én de Nederlandse cultuur mag meemaken.”

Colombianen groeien op met God

Onder zijn Nederlandse collega-priesters staat Meneses bekend als de Colombiaanse priester. “In het directorium van het bisdom staat zelfs achter mijn naam, tussen haakjes, ‘Colombiaan’”, zegt hij. Zijn collega’s zijn geïnteresseerd in zijn cultuur. “Eens in de maand komen we met een groep priesters bij elkaar voor een maaltijd. Als ze bij mij komen, willen ze altijd graag een Colombiaans gerecht eten. Ook als mijn collega’s iets horen over Colombia of wanneer mijn land in het nieuws is, sturen ze mij een berichtje.”

In Colombia is het geloof met alle aspecten van het leven verweven. “Colombianen groeien op met God”, legt Meneses uit. “Colombianen bidden vaak samen als ze moeilijkheden meemaken. We betrekken het geloof zelfs bij de kleinste dingen. Als iemand bijvoorbeeld je sleutels komt afgeven, zeggen we: ‘Que Dios le page – moge God dit je betalen’. Als je van huis weggaat of thuiskomt, zeg je tegen je moeder: ‘Ma, la bendicion – ma, de zegen.’” Volgens Meneses zit het geloof diep verankerd in de Colombiaanse cultuur. “God is voor ons vanzelfsprekend. God is voor de Colombianen als kaas voor de Nederlanders.”