Derdejaarsstudenten Journalistiek gingen op bedevaart om het antwoord op een levensvraag te vinden. KN Jong publiceert drie verhalen. Vandaag dat van Tara Elisabeth (20), die zich afvraagt: waarom voel ik me als gelovige toch eenzaam?

Voel je je weleens alleen, ondanks dat je de liefde en steun van hierboven ervaart? Dat de leegte in jou soms de overhand neemt en je niet zo goed weet hoe je verder moet? Dat heb ik ook. Met een canvastas over mijn schouder en een notitieboekje in de hand startte ik mijn zoektocht naar de oplossing voor eenzaamheid bij gelovige mensen.

Dit is mijn roeping

Mijn reis begint bij het prachtige twaalfde-eeuwse begijnhof in het pittoreske Belgische dorpje Hoogstraten. Het begijnhof bestaat uit zesendertig parelwitte huisjes, een schuur en een kerk. Ondanks dat het hof is bewoond, zijn er geen andere wandelaars in mijn buurt. Het geknars van de kleine steentjes op het pad doorbreekt de stilte.

De begijnhofkerk, die is toegewijd aan Sint-Jan-de-Evangelist, staat in de steigers voor onderhoud en restauratie, maar ook hier is geen werker te zien. Ik ga op een bankje zitten en sluit mijn ogen. Ik focus me op het melodieuze gezang van de merel die ik even geleden voorbij zag vliegen. Ik denk na over het leven. Ik denk na over God. De laatste tijd voel ik mij steeds vaker eenzaam, maar waarom weet ik niet.

Ik voel me ongemakkelijk en open snel mijn ogen. “Dit is mijn roeping”, zeg ik tegen mijzelf. Ik pak mijn tas en loop het begijnhof uit. Mijn innerlijke zoektocht naar de antwoorden op eenzaamheid is van start.

Moedereend

Ik loop inmiddels al anderhalf uur in de weilanden op zoek naar het ultieme antwoord. Gedurende de hele reis vraag ik mij af waarom ik mij zo eenzaam kan voelen ondanks dat ik op Gods liefde, steun en hoop kan rekenen. Het is warm en ik begin langzaamaan zweetdruppels op mijn voorhoofd te voelen. Ik besluit om over een halfuurtje een korte pauze te nemen.

Links zie ik een bankje waar twee fietsers uitrusten. Zwijgend naast elkaar kijken ze naar de stromende rivier de Mark. Ik had mijzelf een pauze beloofd, maar ik word op datzelfde moment afgeleid door een pad aan mijn rechterzijde. Het pad leidt naar het kapucijnenklooster, waar ik mijn afspraak met broeder en priester Kenny Brack heb.

Ik besluit om mijn pauze te vergeten en het pad te bewandelen. De hoge beukenbomen vormen een donkere sluier boven mijn hoofd. Enkele zonnestralen doorbreken de duisternis. Ik zie dat ik over vijf meter een brug moet oversteken. Ik ben alleen, maar ik voel me niet helemaal op mijn gemak. De houten brug verbindt de twee wegen met elkaar. De brug kraakt en ik houd de reling met mijn hand vast.

Ik kijk opzij en zie de rivier onder het bruggetje stromen. Eendjes zwemmen vredig in het water. Ik kijk naar hoe de dieren genieten van elkaars aanwezigheid. Ik vraag me af of dieren zich ook weleens eenzaam voelen. Een eendje drijft een eindje van zijn moeder weg en ik zie hoe moedereend snatert naar haar kindje. Ik schrik wakker uit mijn gedachten en loop verder naar mijn bestemming.

De laatste minuten van mijn reis blijf ik maar aan de dieren denken en hoe ze elkaar nodig hebben om verder te leven. Maar hoe zit dat met de mens? Als ik wegdrijf van de anderen, geeft God mij dan ook een duwtje in de rug – net als de moedereend in de rivier?

Zacheüs in de vijgenboom

Kenny Brack is gardiaan, broeder en priester van het kapucijnenklooster in Meersel-Dreef. Ik heb een afspraak met hem om samen een antwoord te vormen op waarom gelovigen zich zo eenzaam kunnen voelen. De priester draagt een zomers hemdje, aangezien de temperatuur vandaag flink omhoog is gestegen.

Ik plof neer op een fluwelen stoel in zijn kamer en pak mijn notitieboekje. Een enorm, verlicht aquarium staat aan mijn linkerzijde. In elke hoek van de kamer staan religieuze beelden. Ik vertel Kenny wat voor vragen er tijdens mijn reis tevoorschijn kwamen.

“Weet je, het is helemaal niet zo slecht om je eenzaam te voelen”, zegt Kenny terwijl hij zijn handen over elkaar legt. “Eenzaamheid komt vaak in zowel het Oude als het Nieuwe Testament voor en is nodig om jezelf te ontplooien.”

Hij vertelt het Bijbelverhaal over Zacheüs als voorbeeld: “Zacheüs voelde zich enorm eenzaam en kroop in een vijgenboom. Hij wist dat hij een verkeerde manier van leven had en voelde zich vereenzaamd, omdat hij zich niet meer met de gemeenschap kon verenigen. Jezus haalde hem uit de boom en vertelde dat Zacheüs nieuwe kansen kreeg. Vanuit die eenzaamheid werd Zacheüs de meest vrijgevige en sociale man van het hele dorp. Zijn eenzaamheid was nodig om op te bloeien.”

Op zoek naar een weg

Ik vraag Kenny waarom wij ons eenzaam kunnen voelen ondanks dat we de liefde van hierboven ontvangen. Kenny staart even in de diepte. “Niemand kiest ervoor om eenzaamheid te voelen, maar eenzaamheid brengt je eigenlijk naar iets moois: je ware zelf”, zegt hij. “Het is belangrijk voor ieder mens om een soort oase of woestijnplek te vinden om God goed te kunnen horen en begrijpen. Alleen op dit soort momenten sta je het meest in verbinding. Als jij je eenzaam voelt, kun je jezelf juist samenbrengen met God. Dit is wat we uiteindelijk willen, toch?”

Ik besef dat mijn eenzaamheid eigenlijk een soort teken is dat ik op zoek ben naar iets. “Hoe kan ik mijzelf, als gelovige, meer verbinden met hierboven?” vraag ik.

“Als je een kerkelijk geloof hebt, kun je altijd samenkomen met de mensen van jouw geloof. Bij de kerk ben je altijd welkom. Daar is de verbintenis sterker dan ooit”, zegt Kenny. “Mijn beste advies zou nog wel eens bidden kunnen zijn. Wij mensen zijn altijd op zoek naar een weg. Als je bidt tot God, vraag je Hem ook welke weg je op moet gaan. Bidden schept een gemeenschap; het geeft je de kracht die je op dat moment zoekt.”

“Ga maar eens naar het bedevaartsoord en vraag de weg”, stelt Kenny voor. Na ons afscheid besluit ik om er meteen naartoe te gaan. Ik steek de weg over en ik loop recht op de Mariagrot af.

Regenboog

Voor ik het weet, valt mijn mond open. Wat is het groot! In de grot branden tientallen kaarsjes, aangestoken door bezoekers. Ik neem plaats op een van de lege banken voor de grot. Ik bewonder aandachtig het monument. Ik sluit mijn ogen en ik denk terug aan het gesprek met Kenny. Wat wil ik? Welke weg is voor mij bestemd? Hoe voel ik mij ten opzichte van een uur geleden?

Duizenden vragen spoken door mijn hoofd. Ik weet dat ik het antwoord vandaag niet zal weten, maar ik weet wel hoe ik met mijn eenzaamheid om moet gaan. Ik weet nu dat mijn vragen worden gehoord.

Ik open mijn ogen en besluit om een foto te maken van de Mariagrot. Op het moment dat ik mijn foto maak, schijnt er een zonnestraal recht voor mijn camera. Gehaast bekijk ik de foto en zie ik een immense regenboog voor het Mariabeeldje verschijnen. Ik weet het zeker. Hij ziet mij. En ik zie Hem.