In februari gingen derdejaarsstudenten Journalistiek op bedevaart in Utrecht. KN Jong publiceert opnieuw een aantal verhalen. Vandaag dat van Iris Boelens (21), die op zoek ging naar de betekenis van geloof in haar leven.

Ik laat mijn geloof in de steek. Althans, zo voelt het wel. Ik ga nooit naar de kerk, bidden is al jaren geleden. Toch wil ik mezelf er soms aan vastklampen. Alsof ik het nodig heb om rust te vinden. Echter blijft die conclusie ook knagen.

Mijn ogen zijn gesloten in de Jacobikerk. Het zonlicht dat door het glas-in-lood schijnt, kriebelt door mijn oogleden. Mijn rug is recht, mijn handen houd ik als een kommetje op mijn schoot. De stem van predikant Mariska van Beusichem is duidelijk op de achtergrond te horen.

Het is voor mij de eerste ademhalingsoefening ooit. Nooit geloofde ik daar echt in. Waarom zou zoiets simpels voor rust zorgen? Daarom kan ik het niet laten om in het begin van de oefening te glimlachen. Mijn voeten tikken op de grond, alsof ik het mezelf niet gun om rustig te worden. Toch blijf ik luisteren, net zo lang tot mijn lichaam ontspant en ik aan helemaal niets denk. Niet aan het getimmer buiten de kerk, de bezigheden van de stad, of de gedachten die door mijn hoofd zweven. Het is rustig en voor een tijdje blijft het zo.

Moeten geloven

Ik ben katholiek, maar ben al in jaren niet in een kerk geweest. Ik kan mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst heb gebeden. Het is daarom lastig om na te denken over wat het geloof voor mij betekent. Geloof ik eigenlijk nog wel?

Ik denk eigenlijk van niet, maar toch slaat de twijfel toe in deze kalme kerk. De stilte, de voetstappen die door het indrukwekkende gebouw galmen; het doet iets met mij. Als ik mijn ogen na een tijd weer open, voel ik me kalm, alsof ik heel lang geslapen heb en opnieuw mag beginnen aan mijn dag.

Als ik niet geloof, dan zou ik dit gevoel toch ook niet hebben? Of moet** ik ergens in geloven van mezelf? Waarom geloven mensen ergens in? En als je dat niet doet, kan je dan wel gelukkig zijn?

Oekraïne

Als bij donderslag verandert het vredige gevoel wanneer ik na de oefening mijn telefoon weer aanzet. Tientallen pushmeldingen verschijnen op het scherm. Het is niet zomaar een willekeurige dag. Rusland is Oekraïne binnengevallen.

De rust is een vreemd contrast met de kerk, een plek waar ik haast gedwongen word om kalm te zijn. Ik denk aan de Oekraïners. De angst die zij moeten voelen. Voor henzelf, maar ook voor hun familie, hun vrienden, hun leven. Hoeveel van hen zullen er op dit moment bidden? Wat moet je anders doen om tenminste iets van hoop te houden? Misschien is dat wel een reden dat godsdienst nog zo groot is. Mensen hebben hoop nodig.

Bidden en vastklampen

Buiten maakt de blauwe lucht al gauw plaats voor grijze stapelwolken. Een gure wind waait mijn haren alle kanten op. Mensen houden de kragen van hun jassen stevig vast, om zo het kleine beetje warmte bij zich te houden. Ik loop zonder doel door de stad. Tientallen auto’s en fietsers crossen langs elkaar heen. Zelfs nu gaat het gewone leven door.

Een studiegenoot vroeg tijdens de wandeling naar de Jacobikerk of ik zal bidden als er iets met mij zou gebeuren. “Ja, daar ben ik wel zeker van”, zei ik. Ik moest erbij lachen: het kwam er zo zelfverzekerd uit, maar ook onverwacht. Ik dacht dat ik twijfelde aan mijn geloof.

“Waarom is dat dan zo?” vroeg ze aan mij.

“Omdat als je wanhopig bent, je je toch aan iets wilt vastklampen. Het is het laatste beetje hoop dat je hebt. Alles beter dan in helemaal niets geloven.”

Mijn geloof staat nog niet vast, maar toch klamp ik me eraan vast. Als iets wat mij op de grond houdt. Is het logisch? Nee, totaal niet. Het idee dat ik mezelf aan de kerk vastklem om gelukkig te zijn, lijkt voor mij helemaal niet te kloppen. Ook hier kan ik het vinden, op een steiger aan een Utrechtse gracht, met mijn voeten bungelend boven het water. Is de zon niet genoeg? De stralende lucht?

Op zoek naar hoop

Ik denk dat ik het antwoord weet. Die kalmte in de kerk is waar ik naar zoek. Het geloof kan daarbij helpen, zoals voor zoveel andere mensen. Maar er zijn genoeg plekken om kalmte en vrede te vinden. “Misschien heb ik het wel helemaal niet nodig”, zei ik later tegen mijn medestudent. “Ik zoek eigenlijk vooral naar hoop. Er zijn genoeg mensen die atheïst zijn en ook zij zijn gelukkig.”

“Er zijn genoeg dingen om je aan vast te klampen, dat is niet alleen godsdienst”, zei ik. “Voor mij is geloof iets dat je op de been houdt. Dat kan van alles zijn. Je gezin of familie, of die ene mantra waar je voor vecht. Dat kan al genoeg zijn om te geloven.”

Misschien ben ik wel bang dat ik mijn geloof in de steek laat. Toch ben ik gerustgesteld. Al ga ik maar eens per jaar naar de kerk, dat is al genoeg voor mij. Geloof en hoop is overal om ons heen.