Mijn broer verraste me eens met een citaat uit een roman over koning Arthur, die hij had geleend van een bevriende Dominicaan die ons ooit heeft opgezadeld met alle boeken die hij niet meer nodig had. Het citaat luidde: “Every pain is a sweet reminder of our dear Lord Jesus Christ’s suffering!”
Dit citaat galmde door mijn hoofd toen ik afgelopen maandag door de kaakchirurg van mijn verstandskiezen werd bevrijd – een ingreep die op zichzelf niet heel pijnlijk is dankzij de verdoving, maar waarvan ik de martelende gevolgen later wel ondervond. Ach, was het maar alleen pijn! Drie dagen lang sleepte ik een extra persoon met me mee in de vorm van mijn linkerwang, die de omvang van een skippybal had aangenomen. Drie dagen lang niet kunnen kauwen of slapen.
Gelukkig was ik op de dag na de Sabbat – sorry, ik bedoel vrijdagochtend, weer redelijk hersteld. Afgezien van het trauma van mijn kiezen die onder luid gekraak werden vermorzeld en verwijderd, ben ik er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
Lijden is niet meer zo in, vandaag de dag. In katholieke context wel, op een bepaalde manier: “Draag je lijden op aan Jezus”, zei mijn moeder altijd als ik als kind klaagde. Wat dat inhield? Geen flauw idee. Jezus, hier hebt U mijn lijden, zei ik dan stilletjes tegen het dichtstbijzijnde beeld van Onze Lieve Heer in de woonkamer.
Wat ik dan voor me zag, was Jezus die het kruis meesleurde op zijn rug, gegeseld en mishandeld. Moest ik dáár dan mijn eigen dingen nog bovenop gooien? Was dat niet een beetje wreed? Mijn moeder probeerde me uit te leggen dat Christus voor al ons lijden en al onze zonden had betaald, zodat wij dat niet meer hoefden te doen. En nu, op eenentwintigjarige leeftijd, vraag ik mij nog steeds af wat dat eigenlijk wil zeggen.
De wereld is niet meer hetzelfde als vijftig jaar geleden, en woorden als “zonde” en “lijden” worden amper nog toegepast in het dagelijks leven. Hierdoor lijkt dat lijden van Christus geen duidelijke betekenis meer te krijgen voor de mens die zich niet intensief genoeg bezig houdt met geloof. Misschien moet ik het anders formuleren: het wordt moeilijker te begrijpen wat er nu eigenlijk aan de hand is, met de kruisdood en de connectie met onze eigen zonden.
Lijden moet je niet doen, lijden betekent ongelukkig zijn. Zo is het anno nu, toch? Zondigen doen we nu eenmaal, want we zijn mensen. Waarom zou je je daar schuldig over voelen? Als dat de hoofdgedachte is van de westerse wereld en de mens, waarom is de Heer dan gemarteld tot de dood? Is er nog iemand die zich op de borst klopt en zegt: “Wee mij, ik ben niet perfect, en er was een noodzaak dat iemand dat voor mij oploste!”
Nee, je kan je beter als eenhoorn verkleden en over de regenboog dansen, want jíj bent een superster, jíj bent perfect en je gaat het helemaal maken, koste wat het kost en desnoods over lijken! Alsjeblieft zeg. We zijn niet allemaal geboren voor the American Dream. Voor iedereen zou een halfuurtje bij de kaakchirurg met een boor op zijn tandvlees voor wat stof tot nadenken kunnen zorgen. Om de pijn te aanvaarden zoals ze komt, want de wereld is nu eenmaal gebroken.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.