Zijn en zwijgen is het verslag van een retraite in het Engelse Looe, door KN-Jongcolumniste Luisa Kop. In aflevering drie ontdekt Luisa een onheilspellende abdij en leert ze de bijzondere Engelsman Alan kennen.
11 februari – overdag
Ik heb vanochtend zo lang geslapen als ik kon – tot acht uur. Dat is in Nederland tot maar liefst negen uur. Ik ben gaan ontbijten en heb op zolder vliegen uit de vensterbanken gestofzuigd, of stofgezogen.
Na de Mis en het eten zijn mijn nieuwe Franse vriendin en ik de omgeving gaan verkennen, of althans… we hebben een halfuur door de weilanden gerend en “freedom!” geschreeuwd.
De omgeving is natuurlijk schitterend. Groene, uitgestrekte weilanden met heuvels en grazende schaapjes, oude stenen muurtjes en modderige kronkelpaden. Iedereen die je tegenkomt op straat – met “iedereen” bedoel ik een boer, een echtpaar en een hond – is uitermate vriendelijk.
De man van het echtpaar vroeg ons wat er scheelde: we waren wanhopig om ons heen aan het kijken, konden de abdij niet in. Hij heette Lenny – niet Heathcliff, zoals ik opperde nadat zijn vrouw, Cathy, zichzelf had voorgesteld.
Nadat we verteld hadden wie we waren en wat we deden, keek hij onheilspellend om zich heen, boog zich naar ons toe en fluisterde: “Is it true what they say about Sclerder Abbey? I heard that once people go in there… they never get out.”
Ik legde uit dat we inderdaad de benen hadden genomen om de klusjes te ontvluchten, die een vast onderdeel zijn van de christelijke gemeenschap Chemin Neuf, die deze retraite organiseert en waar mijn ouders overigens toegewijde leden van zijn. Lenny verklaarde dat hij en zijn vrouw parochianen waren. Ze wensten ons ten slotte een fijne dag en verdwenen, samen met hun hond.
Nu heb ik niets te doen tot zes uur, want dan begint de retraite pas officieel. Ik ben ervan overtuigd dat er hier een spook doolt, maar Carina, de Française, gelooft me niet. Deze week ga ik bewijzen dat één van de zusters die hier woonde vóór de gemeenschap Chemin Neuf de abdij nooit verlaten heeft!
Het is hier trouwens veel groter dan ik verwacht had, en verwarrend ook. Ik ben inmiddels twee keer verdwaald: de mysterieuze, halfdonkere gangen en trappen, kleurige glas-in-loodramen en Mariabeelden lijken allemaal op elkaar, zetten je op het verkeerde been.
Ik heb Alan ontmoet; ik geloof dat hij de verantwoordelijke is voor de gemeenschap in Londen. Ik schat hem richting de zeventig, en hij straalt een kalme, bijzondere autoriteit uit. Hij is uitermate beleefd en complimenteus – erg Brits, dus.
Hij heeft spierwit haar, diepe, glimmende ogen achter een wijs brilletje en gaat gekleed volgens de Chemin Neuf-dresscode: in beige en wit. “Luisa”, begon hij gisteren tijdens het avondeten, “how come your English is so good? And your accent, so English!”
Ik was verbaasd. Ik, een Engels accent? Mocht ik willen. Ongetwijfeld had hij mijn onzekerheid over Engels spreken met échte Engelsen doorgrond, en speelde hij daar hoffelijk op in. Ik ben benieuwd naar wat ik deze week van Alan zal leren.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
