Zijn en zwijgen is het verslag van een retraite in het Engelse Looe, door KN-Jongcolumniste Luisa Kop. In aflevering vijf ziet ze Britse clichés bevestigd en leert ze het kloosterkerkhof kennen.
12 februari
Zo, dag één van de retraite is van start gegaan. Ontbijt in doodse stilte, met als achtergrondmuziek een Gregoriaans zingend jongenskoor. Gisteren heb ik nog ondervonden dat wat men van Britten zegt, grotendeels klopt: er is hier een “tea-point” waar je letterlijk dag en nacht thee kan pakken. Of je er nu van houdt of niet, je krijgt het toch wel binnen.
Het andere cliché dat ik bevestigd heb is het volgende: toen ik een vrouw gisteren vroeg wat ik als outsider moest weten van de Engelse cultuur, zei ze heel beslist dat men altijd in is voor een praatje over het weer. Toen ze dus naar haar kamer was gegaan om zich te installeren, heb ik verdorie vijf minuten lang aan één stuk door over het weer gepraat met een andere retraitant!
Ik ben net buiten gaan bidden: de zon laat zijn gouden stralen over de prachtige, groene tuin vallen. Alles ademt rust en vrede, alsof er niks anders bestaat. De nonnen die begraven liggen op hun eigen kleine kerkhofje in de tuin verspreiden een eeuwige en onverbrekelijke rust.
Het lijkt misschien bijna luguber om je stoel tussen de grafstenen te zetten en op die manier gezelschap te vinden, maar ik kan je verzekeren dat het volkomen normaal en zelfs bijna gezellig voelt. Niemand verbreekt de stilte: alleen het ruisen van de wind door de bomen en het gezang van de eerste vogels herinneren je eraan dat “tijd” bestaat.
Tot mijn verrassing is niet Alan mijn spiritueel begeleider, maar zuster Valérie. Een lieve vrouw met een zwaar Frans accent en een schattige slis.
Ik heb een vermoeden over wie het spook is. Toen ik over het kerkhofje liep, was ik er heilig van overtuigd dat er daar nog iemand was. Ik draaide me om in de verwachting iemand aan te treffen: het bleek een grote doornstruik te zijn die zich op een oude grafzerk had genesteld, en daar met zijn stekelige takken zijn territorium had afgebakend.
Toen ik naar het graf toe liep, zag ik haar naam staan: Mary Fidelis. Overleden op 14 juni 19-nog-wat. Die waakt vast en zeker over de abdij, en bidt voor wie er wonen en komen. Wie weet merk ik daar nog iets van – of is dat een ketterse gedachte?
Straks ga ik een wandeling maken naar de zee met een groep retraitanten. Zuster Jacqueline zal ons erheen brengen. Ze is de verantwoordelijke van de abdij en komt uit Lyon. Ze is één van de stichters van de gemeenschap. Een tikkeltje krom en met een opvallend gebit, uitstekende jukbeenderen en diepliggende pretoogjes.
Ik moet bekennen dat het me verbaasde dat juist zij ons voor zou gaan op die barre tocht: één windvlaag of hoge golf en ze zou verdwenen zijn, zo dacht ik. Waarschijnlijk vergis ik me.
Waarschijnlijk is haar geest zo sterk dat zelfs het Amerikaanse leger haar niet van haar sokken kan blazen. Wat dat betreft is ze vast stabieler en sterker dan ik, die zou bezwijken onder een kus.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
