Zijn en zwijgen is het verslag van een retraite in het Engelse Looe, door KN-Jongcolumniste Luisa Kop. In aflevering zes ervaart Luisa God in het waaien van de wind en leert ze alles los te laten.
13 februari
Ik heb geen idee hoe ik Gods stem kon verstaan, vertelde ik tijdens het eerste begeleidingsgesprek. Dat probleem heb ik al jaren. Hoe vaak lees je in boeken van heiligen of hoor je van mensen dat God dit en dat tegen hen zei? Ben ik dan de enige die zich afvraagt hoe?
Valérie merkte op dat God tot iedereen spreekt op een andere manier. Zo kende ze een zuster die Gods stem hoorde in de vogels in de bomen. Ze lachte erom en ik lachte met haar mee, maar ik begreep die zuster wel.
Zelf, vertelde ik, heb ik een godservaring als het buiten hard waait. De wind is iets onzichtbaars, iets wat mensen niet kunnen beheersen. Hij is overweldigend, groots, kan een mens omver waaien. Hij waait waarheen hij wil.
Die avond zei Alan in zijn onderricht het volgende: “Sometimes God wakes you up at, oh, I don’t know… three o’clock in the morning. Then listen very carefully.”
Nou, dacht ik, maak me maar wakker, God. En wat denk je?
Ik schrok netjes om tien voor drie ’s nachts wakker. Het eerste wat ik opmerkte, was dat buiten de wind als een gek tekeerging. Het klonk zó gewelddadig dat ik me afvroeg of zuster Fidelis’ grafzerk er nog wel zou staan.
Ik kreunde inwendig toen ik me bedacht dat ik dit over mezelf had afgeroepen, greep mijn Bijbel en sloeg hem op een willekeurige plek open. Ezechiël 20. Na nog een uur wakker te hebben gelegen, viel ik eindelijk weer in slaap.
’s Ochtends waaide het nog steeds. Ik wilde bij de eerste tijd voor persoonlijk gebed in het oratorium op zolder gaan zitten, maar ik was rusteloos, kon me niet concentreren op de tekst of op het gebed (bij de Ignatiaanse manier van bidden, bidt men met een tekst uit de Bijbel door erop te mediteren en deze te contempleren).
“Sometimes God wakes you up at three o’clock in the morning. Then listen very carefully.”
Tweet dit!
Toen na een tijdje de paar andere retraitanten uit het oratorium vertrokken waren, hield ik het niet meer uit. Ik wrikte het raam open, blies de slapende vliegen van de vensterbank en leunde naar buiten.
De wind rukte zo hard aan de bomen en de zon scheen op hetzelfde moment zo helder, dat ik mijn Bijbel pakte en naar beneden rende. Ik negeerde de verbaasde blikken van de andere retraitanten bij het tea-point, trok mijn jas aan en liep de tuin in.
Eerst controleerde ik of zuster Fidelis’ graf in orde was: ik wil niet dat ze vannacht aan mijn deur gaat sjorren of op mijn raam gaat tikken.
Daarna liep ik het grasveld op en deed niets anders dan met gesloten ogen omver geblazen worden. En dat was het beste wat ik ooit gedaan heb.
Alles leek te leven, en het leven komt van God. Het is, zoals vanochtend in het onderricht gezegd werd, goed om onze plannen en ideeën en beelden van wat wel en niet is, los te laten. Ik ben momenteel niets anders dan een schepsel, en ik laat al wat ik zogenaamd ben van me afglijden. Ik wil dat nu even niet. Ik wil alleen maar zijn.
De wind herinnert me aan dit alles.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
