Zijn en zwijgen is het verslag van een retraite in het Engelse Looe, door KN-Jongcolumniste Luisa Kop. In aflevering zeven doen de talrijke grafzerken van de streek haar beseffen dat alles vergankelijk is.
13 februari
De wandeling naar de zee gisteren was… onbeschrijfelijk. Ik kan niet eens de woorden vinden om uit te leggen hoe mooi dit gebied is.
Onderweg moesten we heuvels op en heuvels af, steile en minder steile. Daarbij liepen we door prachtige groene dalen, zagen we oneindige, golvende, met groen gras begroeide weilanden. En toen we bij het strand waren aangekomen…
De heuvels waren bedekt met gewassen in allerlei tinten, groen en bruin, met hier en daar gele bloemetjes. De rotsen langs de kust waren paars, groengrijs, terracotta. De zee een mix van turquoise, blauw en grijs. De golven sloegen tegen die rotsen, rolden over de grijsbruine kust. Tussen de wolken door vielen enkele hemelse zonnestralen op het water. Hemels, omdat ze daaraan deden denken.
Het hele tafereel benam me de adem. Naast de kust was een heel steile heuvel die we opgingen, en daar kwamen we bij een zeer Engels kerkhofje met in het midden een oud kerkje. Het geheel had iets weg van het Spookslot in de Efteling. In welke tijd de kapel gebouwd was, durf ik niet te zeggen. De stijl was een mix tussen gotisch en middeleeuws, maar voor hetzelfde geld is hij later in die stijl ontworpen.
“Begraafplaatsen herinneren me aan iets wat ik nooit gekend heb, levens die ik niet gezien heb en mensen en families die ik nooit zal kennen.”
Tweet dit!
Op de terugweg merkte ik op hoe charmant deze streek is. De romantische cottages, de eenzame, met mos begroeide grafzerken en de vervallen muurtjes roepen een bijzonder soort melancholie op. Een soort die je nergens anders zou krijgen.
Wat gek genoeg het meest tot mijn verbeelding spreekt, zijn de begraafplaatsen. Ze vervullen me met een gevoel van droevige weemoed, die tegelijkertijd zo vredig en prettig is. Ze herinneren me aan iets wat ik nooit gekend heb, levens die ik niet gezien heb en mensen en families die ik nooit zal kennen.
Met hun verbleekte, met onkruid begroeide gesteente, stralen ze uit dat alles vergankelijk is. En toch lijken die zerken gelukkig en vredig, wanneer de zon hun koude opschriften verwarmt en de vogels even op ze komen zitten.
Eigenlijk verspil ik mijn tijd: ik probeer iets te beschrijven zonder daar bestaande woorden voor te kennen, en als ik bestaande woorden zou gebruiken, zou ik nog steeds niets opschieten.
Er rest me niet meer dan de laatste zin van Emily Brontës Wuthering Heights te citeren. Daarna ga ik nog even in de wind staan uitwaaien.
“I lingered round them, under that benign sky; watched the moths fluttering among the heath, and hare-bells; listened to the soft wind breathing through the grass; and wondered how anyone could ever imagine unquiet slumbers, for the sleepers in that quiet earth.”
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
