In een uitgebreid interview met Il Foglio heeft kardinaal Carlo Caffarra het hoe en waarom van de zogenaamde Dubiabrief uitgelegd.
Hij reageert daarmee op de golf van kritiek die auteurs over zich heen krijgen. “Onwaardig”, noemt hij de “beledigingen en de dreigementen met kerkrechtelijke sancties”.
Caffarra meent dat het nodig is een en ander rond de brief te verhelderen. “De brief, en de daaraan toegevoegde dubia, zijn maandenlang overwogen en onder onszelf bediscussieerd. Voor mijn deel is er langdurig over gebeden voor het Allerheiligst Sacrament.”
In de brief wordt paus Franciscus om opheldering gevraagd over een aantal kwesties in diens echortatie Amoris laetitia die verwarring wekken.
De vier kardinalen, naast Caffarra Walter Brandmüller, Joachim Meisner en Raymond Burke, beseften dat hun actie “zeer ernstig was”. “Wij hadden twee zorgen. De eerste was de kleinen in het geloof niet te ergeren. Voor ons herders is dat een fundamentele plicht. De tweede zorg was dat niemand, gelovige of niet-gelovige, in staat zou mogen zijn in de brief uitdrukkingen aan te treffen die zelfs in het minst de schijn zou kunnen wekken van gebrek aan respect voor de paus. De uiteindelijke tekst is daarom de vrucht van heel wat revisies: teksten werden herzien, verworpen, gecorrigeerd.”
“Alleen een blinde kan ontkennen dat er in de Kerk grote verwarring, onzekerheid en onveiligheid heerst, veroorzaakt door enkele paragrafen van Amoris laetitia. In de afgelopen maanden zien we dat inzake fundamentele kwesties rond de sacramenten van huwelijk, biecht en Eucharistie en het christelijk leven. Sommige bisschoppen hebben A gezegd, anderen hebben het tegendeel beweerd met de intentie dezelfde tekst goed te interpreteren.”
Aanvankelijk probeerde Caffarra aan de hand van de fundamentele theologische criteria aan te tonen dat er geen tegenstelling is tussen AL en Familiaris Consortio. Omdat dit niet bleek te werken en het conflict over beide interpretaties voortduurde “was er slechts een manier om dit te beëindigen: de auteur te vragen (…) welke de juiste interpretatie is.”
Om het de paus gemakkelijker te maken werd de klassieke methode van de dubia gekozen, waarbij met ja of nee kan worden volstaan. Die werden hem privé voorgelegd, maar pas toen de paus ze niet wilde beantwoorden werd voor publicatie gekozen.
“Wij interpreteerden de stilte als autorisatie om de discussie voort te zetten. Verder gaat het ten diepste over zowel het leergezag van de bisschoppen als het leven van de gelovigen. Zowel de een als de ander hebben het recht om te weten.”
Dat de vier niet gehoorzaam tegenover de paus zouden zijn noemt Caffarra “onjuist en lasterlijk”. “Ik kan alleen gehoorzamen aan de paus als ik weet wat de paus in geloofszaken leert. Maar dit is precies het probleem: wat de paus op deze fundamentele punten leert kan niet goed begrepen worden zoals het interpretatieconflict tussen de bisschoppen aantoont.”
Ook ontkent de emeritus-aartsbisschop van Bologna dat de briefschrijvers de paus hebben willen dwingen. “Wij hebben gewoon respectvol vragen gesteld.” Het verwijt verdeeldheid te zaaien verwerpt hij. “De verdeeldheid bestaat al in de Kerk. Het is de reden van de brief, niet het gevolg.” (KN/CWR)
