De jongste bisschop ter wereld was op uitnodiging van Kerk in Nood in Nederland. De Libanees Jules Boutros heeft hart voor de jongeren in zijn land, die door de economische rampspoed voor een keuze staan: blijven of emigreren?

Toen de 39-jarige Jules Boutros op 18 juni de bisschopswijding ontving, werd hij de jongste bisschop ter wereld. Hij is lid van de Syrisch-katholieke Kerk, een van de 23 oosters-katholieke Kerken die in eenheid met Rome zijn. De situatie van de Syrisch-katholieke Kerk is bijzonder, omdat inmiddels zo’n zeventig procent van haar leden in de westerse diaspora leeft.

Het hart van Boutros ligt bij het jongerenpastoraat in zijn vaderland Libanon. Daar staan jonge katholieken voor een dilemma: blijven of emigreren? Door de huidige economische crisis en de hyperinflatie kunnen zij zich veelal zelfs geen studie meer veroorloven.

Missie en verzoening

Voor de kersverse bisschop staat het woord missie centraal: jonge katholieken die overtuigd zijn van de missie die ze hebben, zullen in Libanon blijven, zo denkt hij. Ook het thema verzoening houdt hem bezig, en dan vooral die met de omringende moslimwereld.

In 2000 vroeg paus Johannes Paulus II vergiffenis voor de zonden van de Kerk, maar een dergelijke geste van islamitische zijde bleef tot nog toe uit. Bisschop Boutros wil vooral een bede om vergiffenis horen over de genocide die een eeuw geleden in het Ottomaanse rijk plaatsvond op christenen, onder wie zijn eigen Syrisch-katholieke gelovigen.

Jongerenpastoraat

Boutros werd geboren in Beiroet, werd priester en werkte vijf jaar in een parochie niet ver van de Libanese hoofdstad. Hij studeerde in Rome en promoveerde in het jongerenpastoraat aan de Salesiaanse Universiteit. “Ik heb mijn leven altijd gewijd aan het jongerenpastoraat”, zegt hij. “Daarom was ik blij dat ik een jonge bisschop zou worden. Niet alleen voor jongeren in Libanon maar overal ter wereld, om als jongere dicht bij andere jongeren te staan.”

Wat moet er volgens u veranderen in Libanon?

“De verandering moet beginnen bij de politici, die corruptie moeten afwijzen. Iedereen moet meewerken op zijn eigen plek, in ziekenhuizen, scholen en wij als bisschoppen. Samen moeten we een verenigd Libanon herbouwen.

Wij zijn een klein land en worden daarom gemakkelijk vergeten. Ik heb acht jaar in Europa geleefd en gemerkt dat mensen hier weinig weten over het Midden-Oosten. Velen hadden nog nooit van Libanon gehoord. Dat veranderde na de explosie in de haven van Beiroet in augustus 2020.”

U benadrukt ook het belang van verzoening.

“In Libanon veranderde alles door de burgeroorlog (1975-1990, red.). Religieus gemengde buurten verdwenen, door de oorlog begonnen we elkaar te vrezen en werden we bang om in een wijk met een ander geloof te wonen.

Onze geschiedenis was niet erg gunstig, ze is gevuld met fundamentalisme, genocide, slachtpartijen, oorlog en geweld. Er zijn zo veel wonden om te genezen, zo veel zwarte pagina’s waar we niet over mogen praten. Er is na de burgeroorlog te weinig dialoog geweest, zodat we ons niet hebben kunnen verzoenen.”

Net als andere geestelijken benadrukt u dat het belangrijk is dat christenen in het Midden-Oosten blijven omdat zij een boodschap hebben. Toch denken veel gelovigen, juist ook jongeren, aan emigratie. Hoe gaat u daarmee om?

“Dit is een dagelijks vraagstuk. Je hoort mensen zelden praten over onze christelijke boodschap als reden om te blijven. Ze hebben zo veel andere dingen aan hun hoofd en denken aan hun eerste behoeftes, wat hen overigens niet minder christen maakt. De economische crisis is fnuikend, overleven is de eerste prioriteit.

Wij geestelijken moeten praten over missie maar kunnen onze gelovigen niet dwingen om te blijven. Ook God doet dat niet. Hij roept ons ook op de aarde te bevolken en gaf ons de vrijheid om te leven waar we willen en daar zijn Woord te verspreiden. Wees dus een christen, waar je ook leeft.”