Het klooster ingaan is niet alleen een levensveranderende stap voor aspirant-religieuzen, maar evengoed voor hun familie. De familie Ansinger is daarin ervaringsdeskundig: “Ik denk dat het religieuze leven het belang van de familie meer is gaan inzien.”

Peter en Norma Ansinger uit het Noord-Limburgse Leunen hoorden ruim zeven jaar geleden van hun op een na oudste zoon Stefan – nu 28 – dat hij priester wilde worden. Een grote verrassing was die bekendmaking niet, zegt Norma: “We hadden al gezien dat Stefan veel naar de kerk ging en veel ernaast deed, zoals het voorzitterschap van de Katholieke Studenten Nijmegen. We vonden het dus niet vreemd dat hij priester wilde worden, dat hadden we al lang aan zien komen.”

“Ik ben opgegroeid in een kerkelijk gezin, dus naar de kerk gaan was altijd al standaard”, vertelt Stefan via een videoverbinding vanuit het Zwitserse Fribourg. Daar zit hij in de afrondende fase van zijn studentaat, een langdurige vormingsperiode bij de dominicanen. “Ik heb daarin nooit druk gevoeld, maar juist vreugde in het geloof gevonden.”

‘Geen geheim’

Het geloof ging een steeds grotere rol in zijn leven spelen naarmate hij ouder werd; op de middelbare school was hij tijdens tussenuren vaak in de kerk te vinden. “Daar maakte ik geen geheim van”, zegt hij.

Wat zijn ouders toen nog niet wisten, was dat hij in die periode serieuze gesprekken over zijn roeping voerde met Harrie Smeets, destijds parochiepriester in Venray. In het laatste jaar van zijn bachelorstudie aan de universiteit in Nijmegen besloot hij zijn roeping met zijn ouders te delen.

Vader Peter wist Stefan wel nog over te halen om zijn opleiding af te ronden met een master, maar vond het belangrijk om zijn zoon te steunen in zijn keuze. “In sommige gezinnen zie je dat jongeren met een roeping weinig steun ervaren”, weet hij. “Stefans keuze was voor ons geen probleem.”

Onderscheidingsperiode

Stefan vindt het een “groot geschenk” dat hij gedurende dat masterjaar zijn proces van onderscheiding samen met zijn familie kon doorlopen. Zeker omdat hij net als zijn vader ziet dat veel jongens dat helemaal alleen moeten doen. “Ik bezocht in die periode vaak seminaries en kloosters om te kijken; als ik dan ’s avonds thuis kwam, sprak ik met mijn ouders over wat ik gezien had”, legt hij uit. “In die zin waren zij een spiegel voor mij. Samen met mijn geestelijk leidsman zorgden zij continu voor reflectie over wat ik voelde.”

Tijdens die onderscheidingsperiode ontdekte Stefan dat zijn hart niet bij het diocesaan priesterschap lag. In plaats daarvan besloot hij toe te treden tot de orde der dominicanen. Dat betekende ook dat hij een jaar lang naar het Engelse Cambridge zou moeten; het noviciaat doorlopen is in Nederland geen optie omdat er te weinig mannen intreden.

‘Vastbesloten’

Dat betekende een grote verandering, zeker ook voor Stefans twee broers en drie zussen. “Ik schrok er wel van”, vertelt de negentienjarige Marie-Louise, Stefans jongste zus.

Met name in het begin was het noviciaat van haar broer moeilijk voor haar, vanwege de afstand en de onzekerheid over hoe het hem zou vergaan. “Maar achteraf gezien is het de goede keuze geweest”, vindt ze. “Dat merk ik nu wel aan Stefan.”

“Stefan was vastbesloten, je merkte geen twijfel bij hem. Dat scheelde veel”, vult Peter aan. “Maar er ontbreekt wel iemand in je gezin.” Toch denkt hij dat die periode van radiostilte positief is geweest. “Het is streng, maar het noviciaat is een gebruik dat in de loop der eeuwen door ervaring tot stand is gekomen.”

Open deur

Na die eerste vier maanden werden de voorschriften soepeler en werd meer contact mogelijk. Zo kregen Peter en Norma de kans om hun zoon in Cambridge te bezoeken, wat nieuwe inzichten over het kloosterleven opleverde. “Als buitenstaander heb je gauw een beeld van kloosters als sombere plaatsen zijn waar weinig gelachen wordt”, zegt Peter. “Dat bleek helemaal niet zo te zijn: de mensen zijn juist heel open.”

Bij de dominicanen “staat de deur altijd open voor familie”, zegt Stefan. Hij denkt dat zijn orde van alle congregaties misschien wel de meeste waarde hecht aan de families van leden. Zo wordt daar niet alleen voor overleden broeders gebeden, maar ook voor hun families. Ook voor zieke familieleden wordt regelmatig gemeenschappelijk gebeden.

“Elke roeping ontstaat uit een familiegeschiedenis”, legt Stefan uit. “Zonder familie geen roeping, dus dat moeten we koesteren en liefhebben.”