Van hedendaagse christenen wordt veel gevraagd om zich in de huidige seculiere cultuur staande te kunnen houden.
De aartsbisschop van Utrecht trok parallellen tussen de omstandigheden waaronder de geloofsverkondiger in zijn tijd moest werken en de huidige.
Net als Bonifatius in zijn tijd zullen hedendaagse christenen “zich ook vaak een ‘peregrinus’, een vreemdeling, voelen in het heersende seculiere klimaat, waarin een pastor, een theoloog of ook een christengelovige in het algemeen vreemd worden aangekeken en met onbegrip en vaak ook nauw verholen vijandigheid worden bejegend.”
Om de samenleving te re-evangeliseren moeten zij “de veilige kleine havens die hen nog resten verlaten” en dat “vergt moed” en “ascese” in de betekenis van “oefening, om zich de innerlijke vrijheid te verwerven die nodig is om in navolging van Christus – en ook Bonifatius – te komen tot een zelfgave als mens binnen de gegeven levensstaat”, aldus de kardinaal.
De christen wordt steeds meer ‘vreemdeling’ in een seculiere cultuur waarin de christelijke structuren van weleer, zoals krachtige parochies of het katholieke onderwijs, “in verval verkeren ofwel al verdwenen zijn”.
“Dat de christen van vandaag in Nederland een peregrinus is die om dat op te brengen over een behoorlijke mate van ascese dient te beschikken, werd mij eens te meer duidelijk toen ik recent een interview las met de literatuurwetenschapper en theoloog Hans van Stralen. Deze beschrijft daarin hoe het gelovige studenten aan de Universiteit van Utrecht in de collegezalen vergaat: ‘Ik heb meegemaakt hoe gelovige studenten werden afgebrand in de collegezaal. Die kregen te horen: ‘Dat je nu nog gelooft! Na Darwin! Na Freud! Wat achterlijk!’.”
De kardinaal wees erop dat ook Bonifatius tegenslagen, tegenwerking en teleurstellingen te verwerken had. “Dat verdriet verwoordde hij door zich te vergelijken met een hond die begint te blaffen als hij ziet dat dieven en rovers in het huis van zijn heer inbreken, maar bij ontstentenis van hulp bij de verdediging ervan slechts zacht janken kan”, aldus kardinaal Eijk.
“Wellicht kunnen we Christus en Zijn Evangelie soms blaffend, dat wil zeggen luid en duidelijk, verkondigen, soms alleen maar zachtjes jankend, zoals dat helaas via de media maar al te vaak het geval is. Het zacht janken van Bonifatius aan het eind van zijn leven droeg in tegenstelling tot wat hij dacht, wel degelijk vrucht.”
Tijdens de themadag werd in workshops stilgestaan bij de hedendaagse christenvervolging die groter is dan ooit. Christenen van ongeacht welke denominatie delen niet alleen in de vervolging, maar ook soms in de marteldood. Dit gezamenlijk getuigenis van Christus wordt door paus Franciscus de “oecumene van het bloed genoemd”. Verder werd er onder meer ingegaan op de grote betekenis van vrouwelijke martelaren, onder wie de heilige Catharina van Alexandrie. (KN)
