Het was in 2024 tien jaar geleden dat vier Amerikaanse zusters dominicanessen in Sittard neerstreken. Het afgelopen decennium hebben ze zich gestort op evangeliseren en zijn ze zich welkom gaan voelen in Limburg. “Volgens mij waarderen de mensen in onze wijk het dat wij er zijn.”
“Ik ben heel dankbaar. Dankbaar voor wat God in mij, met mij en door mij heeft gedaan. Dankbaar dat wij hier aanvaard zijn. Mensen noemen ons ‘onze zusters’. Dan ben ik niet alleen meer iemand uit een ander land, maar dan ben ik ook hun zuster.”
Aan het woord is zuster Theresa Anne. Samen met zuster Maris Stella en twee andere zusters kwam ze tien jaar geleden vanuit Nashville in de Verenigde Staten op verzoek van bisschop Wiertz en hulpbisschop De Jong naar Sittard. Toen ze de vraag kreeg om naar Nederland te gaan, twijfelde ze ondanks de vreemde taal en het onbekende land niet lang.
Ook zuster Maris Stella was er snel uit. “Ik vond het een mooie uitdaging, al moest ik wel even kijken waar Nederland precies lag”, vertelt ze. En het was natuurlijk wel wennen, beaamt ze. “Voordat ik naar Nederland kwam, ging ik voor een klas met leerlingen staan en had ik meteen alle aandacht. Maar vanwege de taal en de andere cultuur was dat in Nederland heel anders.”
“En de eerste winter was lastig, met heel veel donkere dagen”, herinnert ze zich. “Wanneer komt de zon terug, vroeg ik me af. De kunst is dan om te geloven dat de zon terug zal komen. En nu weet ik dat het elk voorjaar weer heel mooi wordt. Dat is een voorbeeld van iets wat we mee moesten maken, moesten ervaren.”
Op het gebied van het geloof zien de zusters wel een verschil tussen Amerikanen en Nederlanders. “Het is hetzelfde geloof, met dezelfde Jezus die voor ons is gestorven en is opgestaan”, wijst zuster Theresa Anne op de overeenkomsten.
“Maar in de VS heb ik veel mensen ontmoet die een diepe vriendschap met Jezus hebben. Hier in Nederland hebben mensen die levende relatie met God minder. Het geloof wordt meer als een plicht gezien, of vanzelfsprekend vanwege de culturele achtergrond.”
Fotogalerij: gebruik de pijltjes om te bladeren.
In Nederland zag zuster Maris Stella toen ze net aankwam wel mensen die hun geloof op zo’n manier beleefden, maar dat waren “eilandjes”. “Ze kenden elkaar niet, voelden zich alleen en daardoor waren ze teleurgesteld. Voor ons was het een mooie kans om mensen samen te brengen. Dat is wat wij Amerikanen doen.”
Als rode draad door het afgelopen decennium loopt toch wel de evangelisatie en het samenbrengen van gelovigen. “Als dominicanessen hebben wij die opdracht gekregen. Wij geven veel catechese. Op verschillende plekken, voor verschillende leeftijden, in verschillende vormen. Van kleuters tot volwassenen”, vertelt zuster Theresa Anne.
Naast het overbrengen van kennis hoort bij evangelisatie ook het meewandelen op de geloofsweg, aldus de zusters. Zo is er het studentenpastoraat in Maastricht. Elke zaterdagavond is er een Lord’s Day Dinner. Na een Engelstalige Mis wordt er gezamenlijk gegeten, waarmee wordt gebouwd aan een gemeenschap. Maar de zusters ondersteunen de studenten ook op hun persoonlijke levenspad en zijn er voor geloofsvragen.
“Je moet de kans hebben om je dingen af te vragen, om je het geloof eigen te maken.”
Tweet dit!
“Toen ik tiener was, had ik heel veel vragen. Waarom ben ik katholiek? Waarom bidden wij tot Maria? Waarom hebben wij een paus?”, vertelt zuster Maris Stella. “Er zullen vast veel meer studenten zijn die met dat soort vragen rondlopen. Voor mij is het belangrijk om hen een veilige plek te bieden. Je moet de kans hebben om je dingen af te vragen, om je het geloof eigen te maken, zodat je niet alleen maar naar de kerk gaat omdat je ouders dat doen.”
Ook praat ze met studenten over haar eigen roeping. “Laatst liep ik met een aantal studenten door Valkenburg. Een van die meiden vroeg waarom ik zuster ben geworden. En aan het eind van mijn verhaal gaf ze aan dat ze niet dacht dat zoiets mogelijk was voor een gewone jonge vrouw op een universiteit, zoals ik dat ooit was.”
Naast studenten worden ook jongere kinderen geholpen te groeien in hun geloof. “We merkten dat die groei na de voorbereiding op de eerste Communie of het vormsel stokte”, vertelt zuster Theresa Anne.
“Ouders hebben vaak te weinig achtergrond, weten te weinig over het geloof. Als je een zaadje zaait, dan kan dat niet groeien als de bodem niet goed is. Dan kunnen wij wel veel zaadjes zaaien in de kinderen, maar als er geen goede grond is om in te groeien, heeft dat weinig zin.”
Daarom hielpen de zusters bij het opzetten van een familiezondag, waarbij ook ouders worden onderwezen. “Ik denk dat dat echt een ingeving van de Heilige Geest was. Zoiets gebeurt nu op veel meer plekken.”
De zusters richten zich echter niet alleen op mensen die al bij de Kerk betrokken zijn. “Wij willen dat mensen Jezus leren kennen. Bij Hem vinden wij leven, vreugde en verlossing. Wij willen heel graag dat andere mensen onze beste Vriend leren kennen”, vertelt zuster Theresa Anne.
Op straat dragen de zusters altijd hun kenmerkende habijt, en soms is dat voer voor gesprek. “Als mensen vragen wat ik draag, wat ik ben, kan ik vertellen over Jezus, of over mijn leven, dat ik dat aan God heb gegeven”, vervolgt ze.
“Als mensen een hekel hebben aan God, dan hebben zij ook een hekel aan ons.”
Tweet dit!
Dat levert leuke gesprekken op. “Maar als mensen een hekel hebben aan God, dan hebben zij ook een hekel aan ons. Zij associëren ons met Hem. En dat is eigenlijk ook de bedoeling.”
“Wij zijn heel zichtbaar. In het begin keken mensen heel vreemd naar ons, wisten ze niet wat ze over ons moesten denken”, vervolgt zuster Theresa Anne. “Maar volgens mij waarderen de mensen in onze wijk het nu dat wij er zijn. We hebben ook meegeholpen met Koningsdag en met carnaval.”
Daarnaast ziet ze dat de oudere generatie het fijn vindt dat ze zichtbaar zijn als christenen. “Maar eigenlijk heb ik vaker ervaren dat mensen niet weten wie wij zijn, of wat een zuster is.”
Ondanks dat ze hier tevreden is, verwacht ze niet tot haar dood in Nederland te blijven. “Ik ben al 21 jaar zuster en heb op veel plekken gediend of lesgegeven. Voor ons is elk jaar een verrassing. Blijf je op dezelfde plek of ga je ergens anders naartoe om daar de mensen lief te hebben?”
Lastig vindt ze dat niet. “Ik heb bewust voor dit leven gekozen. Ik wist dat het een avontuur zou zijn en dat mijn gehoorzaamheid ook tot uiting zou komen in mijn bereidheid om overal naartoe te gaan.”
‘Dat je het geloof kan delen is heel fijn’Gina van Sprakelaar (20) studeert Cultuurwetenschappen in Maastricht en kwam zo’n anderhalf jaar geleden in aanraking met de dominicanessen. “Ik ben gedoopt, maar deed niet veel meer met mijn geloof. Nadat mijn opa overleed, begon ik me af te vragen waar hij naartoe was gegaan. Wat is er na dit leven?” Bij het geloof vond ze rust en antwoorden. “Maar ik kende geen leeftijdsgenoten die ook geloofden.” De priester bij wie ze aanklopte met haar vragen verwees haar naar de dominicanessen, en zo kwam ze terecht bij het wekelijkse Lord’s Day Dinner. “Ik vind het heel belangrijk dat je in aanraking komt met andere katholieke leeftijdsgenoten. Dat je het geloof kan delen is heel fijn.” Met geloofsvragen kan ze ook bij de zusters terecht. “Ze zijn altijd heel open. Je kunt gewoon een afspraak maken, en doordeweeks zijn er in Maastricht ook momenten waarop je bij ze binnen kunt lopen.” |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
