De norbertinessen van priorij Sint-Catharinadal zijn benoemd tot Ereburger van de gemeente Oosterhout. Burgemeester Mark Buijs reikte de bijbehorende Erepenning uit tijdens een afsluitende bijeenkomst van alle festiviteiten rondom het 750-jarig bestaan van de kloostergemeenschap.

“Deze toekenning is heel mooi”, zegt zuster Maria Magdalena, priorin van Sint-Catharinadal. “We zien het als een bevestiging van wat we door de eeuwen heen als gemeenschap zijn geweest en als aanmoediging om ermee door te gaan.”

Nooit kleiner dan één

Met enige trots vertelt de priorin dat de elf zusters tussen de 65 en 93 jaar deel uitmaken van de oudste nog levende geloofsgemeenschap in Nederland. “Sinds 1271 is het onafgebroken een gemeenschap. Nooit groter dan zestig en nooit kleiner dan één.”

Maar zelfs die ene zuster die rond 1625 leefde, wist de fakkel nog door te geven, vertelt zuster Maria Magdalena. “Waarom zouden wij dan ooit wanhopen? Zij is een voorbeeld voor ons om in moed verder te gaan.”

‘Tot de dood ons scheidt’

Die moed vond de huidige generatie norbertinessen dan ook. In 2007 besefte de zuster, die sinds 2002 aan het hoofd van de orde staat, dat het goed mogelijk was dat ze door de economische crisis getroffen zouden worden. “Ik kon er niet over praten, want ik wilde geen paniek zaaien.”

Haar angst werd realiteit. De inkomsten uit het kunstatelier liepen terug. “We moesten iets, konden niet stil blijven staan.” In 2012 besloten ze om een onderscheidingsproces in te zetten. De zusters kwamen snel tot het besef dat ze samen, “tot de dood ons scheidt”, keuzes wilden en moesten maken. “Het was voor mij een zware periode, waarbij niemand wist waar het op uit zou lopen. Uiteindelijk kwam er veel goeds van.”

Wijngaard

De zusters moesten op zoek naar nieuwe financiële bronnen om hun gemeenschap en kloostergebouw in stand te kunnen houden. Allerlei ideeën en suggesties passeerden de revue, ook van mensen van buitenaf. Veel ervan werd “als niet passend voor een vrouwenklooster” afgewezen.

Al zoekende kwam de wijngaard in beeld. “Dat zagen we als een ingeving van de Heilige Geest. De wijngaard is heel betekenisvol in het geloof. De wijnstok symboliseert Christus en de zusters zijn als de ranken aan elkaar verbonden, die blijvende vruchten dragen. Er zit dus heel veel diepte achter dit concept.”

Vanaf dat moment gingen de zusters “vanuit een dal samen op weg naar het licht”. Met veel hulp van anderen werd er een wijngaard van acht hectare aangelegd. Dit jaar worden er 55.000 flessen wijn gebotteld. De wijn wordt geschonken in het wijnhuis op het domein en verkocht in de eigen en in andere kloosterwinkels. Verder is er een moestuin en een gastenhuis.

De zusters krijgen veel hulp van mensen die er in het kader van dagbesteding actief zijn en van zo’n 130 vrijwilligers. “Het is heel bijzonder wat hier is en speelt.”

Antennes

“Sommige mensen vragen ons waarom we dit allemaal doen. Dan antwoord ik dat we dit doen uit eerbied voor het verleden, uit dankbaarheid voor het heden en uit geloof in Gods toekomst.”

Wat die toekomst brengen zal, weet de priorin niet. “Die zit verborgen in God. Wij proberen alleen maar in te spelen op Gods wegen, die altijd anders zijn dan wij verwachten of kunnen voorzien. Het gaat erom de antennes goed af te stellen. Ook om authentiek te zijn en natuurlijk om te vertrouwen.”

Toekomst

Nu het concept goed staat, willen de zusters het verbreden en verdiepen. Zo willen ze nog meer mensen bij de priorij betrekken en de wijngaard met 2,5 hectare uitbreiden.

En op lange termijn? “Ach”, antwoordt de priorin, “we zullen altijd wegen vinden om de toekomst te dienen, om God te dienen en om trouw te zijn aan mensen.”