Tijdens de algemene audiëntie van 11 september blikte paus Franciscus terug op zijn bezoek aan Mozambique, Madagaskar en Mauritius.
Beste broeders en zusters, goedemorgen!
Ik ben gisterenavond teruggekomen van mijn apostolische bezoek aan Mozambique, Madagaskar en Mauritius. Ik dank God dat Hij me heeft toegestaan deze reis te volbrengen als pelgrim van vrede en hoop.
En ik hernieuw mijn dank aan de autoriteiten van de drie landen, evenals aan de bisdommen die me hebben uitgenodigd en me met zoveel aandacht en liefde hebben ontvangen, en aan de nuntii die zo veel werk hebben verzet voor deze reis.
De hoop van de wereld is Christus, en zijn Evangelie is het krachtigste gist van broederschap, vrijheid, gerechtigheid en vrede voor alle volkeren. Met mijn bezoek, in de voetsporen van de heilige evangelisten, heb ik getracht dit gist, van Jezus, over te brengen aan de bevolking van Mozambique, Madagaskar en Mauritius.
Ik ben naar Mozambique gegaan om zaadjes van hoop, vrede en verzoening te zaaien in een land dat zo heeft geleden onder het recente verleden, als gevolg van een langdurig gewapend conflict. Afgelopen lente werd het ook land geraakt door twee cyclonen die zeer zware schade hebben toegebracht.
De Kerk blijft het vredesproces begeleiden dat op 1 augustus weer een impuls kreeg door een nieuw akkoord tussen de partijen. Hier wil ik even stilstaan en de Gemeenschap van Sant’Egidio bedanken die zoveel werk heeft verzet voor dit vredesproces.
Ik heb de autoriteiten van het land aangespoord om samen te werken aan het algemeen welzijn. Ik heb ook de jongeren bemoedigd, die vanuit verschillende religies samenkwamen. Ik heb ze aangemoedigd om het land op te bouwen, door de gelatenheid en de angst van zich af te werpen, vriendschap te verspreiden en de tradities van de ouderen te koesteren.
De bisschoppen, de priesters en de religieuzen heb ik ontmoet in de kathedraal van Maputo, die naar Maria Onbevlekte Ontvangenis is genoemd. Ik heb hun de weg van Nazareth voorgehouden, de weg van het genereuze ‘ja’ tegen God, in dankbare herinnering aan haar roeping en de oorsprong ervan.
Een krachtig teken van evangelische aanwezigheid is het ziekenhuis in Zimpeto, in de periferie van de hoofdstad. Dat ziekenhuis is gebouwd met steun van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Ik zag hier dat de zieken het belangrijkst zijn, en iedereen werkt er voor de zieken, ook al heeft niet iedereen dezelfde religie.
De directeur van dat ziekenhuis, is een vrouw, een wetenschapper. Een goede vrouw, ze doet aidsonderzoek. Ze is moslima, maar ze is ook directeur van dit ziekenhuis dat gebouwd is door de Gemeenschap van Sant’Egidio. Maar ze werken allemaal samen voor de mensen, verenigd als broeders en zusters.
Mijn bezoek aan Mozambique eindigde met een Mis, in het stadion. Daar regende het, maar iedereen was blij. Het gezang, de religieuze dansen…er was zoveel vreugde. De regen deed er niet toe. En daar weerklonk de oproep van de Heer Jezus: “Bemint uw vijanden” (Lc. 6,27). Dat is het zaad van de ware revolutie, van de liefde, dat hoop geeft en zorgt voor broederschap.
Vanuit Maputo ben ik naar Antananarivo gegaan, de hoofdstad van Madagaskar. Dat is een land vol schoonheid en natuurlijke hulpbronnen, maar het wordt getekend door armoede. Ik heb de hoop uitgesproken dat de bevolking, vanuit de traditie van solidariteit, de problemen kan oplossen en aan een toekomst van groei kan werken, door respect voor het milieu te combineren met sociale gerechtigheid.
In die zin heb ik als profetisch teken de ‘Stad van de vriendschap’, Akamasoa, bezocht. Die werd gesticht door een missionaris, de Lazarist Pedro Opeka. Er wordt daar geprobeerd werk, waardigheid, zorg voor de armen en onderwijs voor kinderen te verenigen. Dat alles bezield door het Evangelie. In Akamasoa, in de kloof van graniet, heb ik tot God gebeden voor de arbeiders.
Daarna heb ik de contemplatieve broeders en zusters van verschillende congregaties ontmoet, in het karmelietenklooster. Want zonder het geloof en het gebed ontstaat er geen menswaardige stad. Met de bisschoppen van het land heb ik de opdracht vernieuwd om ‘zaaiers van vrede en hoop’ te zijn, zorg te dragen voor Gods volk, vooral voor de armen, en voor onze priesters.
Samen hebben we de zalige Victoire Rasoamanarivo vereerd, de eeste zalige uit Madagaskar. Met de talloze jongeren – er waren werkelijk zo veel jongeren – heb ik een wake beleefd die rijk was aan getuigenissen, zang en dans.
In Antananarivo heb ik de zondagsmis gecelebreerd op het grote ‘bisdomveld’: een enorme mensenmassa had zich daar verzameld rond de Heer Jezus. En tot slot heb ik in het instituut Saint-Michel de priesters, de religieuzen en de seminaristen van Madagaskar ontmoet. Een ontmoeting die in het teken stond van de lofprijzing van God.
Afgelopen maandag stond in het teken van mijn bezoek aan Mauritius. Het is een bekende toeristische plek, maar ik koos voor het land omdat het een plek is van integratie van verschillende etniciteiten en culturen. In de afgelopen twee eeuwen zijn er op het eiland verschillende volkeren aangekomen, vooral mensen uit India. En na de onafhankelijkheid kende het land een sterke economische en sociale groei.
De interreligieuze dialoog is er sterk, net als de vriendschap tussen de verschillende religieuze leiders. Iets wat ons vreemd kan lijken, maar zij beleven die vriendschap op een natuurlijke wijze Toen ik het bisschopshuis binnenging, trof ik daar een prachtige bos bloemen aan. Die had de groot-imam gestuurd, als teken van vriendschap.
De Heilige Mis op Mauritius werd gecelebreerd bij het monument van Maria Koningin van de Vrede en ter herinnering aan de zalige Jacques-Désiré Laval, ook wel de ‘apostel van de eenheid van Mauritius’ genoemd.
Het Evangelie van de Zaligsprekingen, dat de identiteitskaart van de leerlingen van Christus is, is in die context een tegengif tegen het egoïsme en de discriminatie. Het is ook het gist van het ware geluk, doordrenkt van barmhartigheid, gerechtigheid en vrede. Ik werd er geraakt door het werk dat de bisschoppen doen op het vlak van evangelisatie van de armen.
Bij de ontmoeting daarna met de lokale autoriteiten, heb ik mijn waardering uitgesproken voor hun werk om de verschillen te verkleinen als gemeenschappelijk project. Ik heb ze ook aangemoedigd om hun vermogen tot gastvrijheid ook vandaag de dag ten uitvoer te brengen, net als hun vermogen om het democratische leven te behouden en te ontwikkelen.
Zo ben ik gisterenavond weer in het Vaticaan gearriveerd. Voorafgaand aan een reis en bij terugkomst ga ik altijd naar Maria, de Salus Populi Romani. Want zij begeleidt mij op reis, als Moeder, en zegt me wat ik moet doen, maant me om te letten op mijn woorden en mijn gestes. Met Maria ga ik veilig op weg.
Beste broeders en zusters, laten wij God danken en laten we Hem vragen dat de zaadjes die geplant zijn tijdens deze apostolische reis overvloedig vrucht dragen voor de bevolking in Mozambique, Madagaskar en op Mauritius. Bedankt! (Vert. SK)
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
