Tijdens de Mis op 21 november moedigde paus Franciscus de Thaise gelovigen aan om te blijven zoeken naar de mensen die vergeten zijn en die het geloof nog niet kennen.

“Wie is mijn moeder en wie zijn mijn broeders?” (Mt 12,48). Met deze vraag nodigde Jezus de luisterende menigte uit om na te denken over een vraag die bijna retorisch lijkt te zijn: wie zijn onze familieleden, de mensen die ons toebehoren en aan wie wij toebehoren.

Hij zorgt ervoor dat deze vraag op een nieuwe en heldere manier in hen weerklinkt en antwoordt: “Mijn broeder, mijn zuster en mijn moeder zijn zij die de wil volbrengen van mijn Vader in de hemel.” (Mt 12,50). Op deze wijze breekt hij niet alleen met de religieuze en wettelijke gebruiken van die tijd, maar ook met elke verheven gedachte van mensen die dachten een voorkeursbehandeling van Hem te mogen krijgen.

Evangelie vol vragen

Het Evangelie is een kosteloze uitnodiging voor iedereen die wil luisteren. Het is opmerkelijk hoe het Evangelie vol zit met vragen die tot een crisis kunnen leiden, die wakker schudden en die de leerlingen uitnodigen op weg te gaan om de waarheid te zoeken die leven geeft.

Het zijn vragen die trachten ons hart en onze blik te openen voor de ontmoeting met een veel mooiere werkelijkheid dan we ons kunnen voorstellen. De vragen van de Meester willen ons leven en dat van onze gemeenschap steeds weer vernieuwen met een onvergelijkbare vreugde (vgl. Evangelii gaudium, 11).

Een grotere familie

Dat gebeurde bij de eerste missionarissen die op weg gingen en arriveerden in deze landen. Door te luisteren naar Gods Woord, door te proberen zijn vragen te beantwoorden, slaagden zij erin te zien dat ze tot een veel grotere familie behoorden dan de menselijke.

Gedreven door de kracht van de Heilige Geest en met hun zakken vol hoop die voortkomt uit de blijde boodschap van het Evangelie, gingen zij op weg om familieleden op te zoeken die zij nog niet kenden. Ze gingen uit om hun gelaat te zoeken. Ze moesten hun hart enorm openstellen zodat ze al datgene wat verdeelt, konden overstijgen. Op die manier hebben zij vele Thaise moeders en broeders leren kennen die nog geen deel uitmaakten van hun zondagse gastmaal.

Geen handelaar in het geloof

Zonder die ontmoeting zou het christendom verstoken zijn gebleven van jullie gezichten. De liederen en de karakteristieke dansen die de Thaise glimlach vertegenwoordigen, zouden er niet geweest zijn. Zij hebben zo beter het liefdevolle plan van de Vader kunnen zien, dat veel groter is dan onze calculaties en niet gereduceerd wordt tot een kleine groep mensen of tot een bepaalde culturele context.

De missionaire leerling is geen handelaar in het geloof en jaagt ook niet op mensen die hij kan bekeren; hij is een bedelaar die erkent dat hij gebrek heeft aan broeders, zusters en moeders, waarmee hij de onherroepelijke gave kan vieren van de verzoening die Jezus aan ons allen schenkt: “Zie ik heb mijn maaltijd klaar, gaat dus naar de drukke verkeerswegen en nodigt wie ge er maar vindt tot de bruiloft” (vlg. Mt 22, 4.9).

Deze zending is een bron van vreugde, dankbaarheid en volwaardig geluk, omdat “wij God toestaan om ons uit onszelf te leiden, opdat wij ons ware zijn bereiken. Daar is de bron van de evangelisatie” (Evangelii gaudium, 8).

Vuur van hoop

Het is 350 jaar geleden dat het Apostolisch Vicariaat van Siam (1669) werd opgericht als teken van de familiaire omhelzing die tot stand kwam in deze gebieden. Slechts twee missionarissen hadden de moed om het zaad uit te strooien dat sindsdien aan het groeien is in verschillende apostolische initiatieven, die hebben bijgedragen aan het leven van de natie.

Dit jubileum betekent geen nostalgie voor het verleden, maar vuur van hoop. Wij kunnen in het heden met dezelfde vastberadenheid, kracht en vertrouwen, antwoorden. Het is een feestelijke gedachtenis die ons helpt om met vreugde uit te gaan om het nieuwe leven, dat komt van het Evangelie, te delen met al onze familieleden die wij nog niet kennen.

Wij zijn allemaal missionarissen

Wij allen zijn missionaire leerlingen wanneer we besluiten om een levend deel te zijn van de familie van de Heer. Laten wij doen zoals Hij deed: Hij was niet bang om plaats te nemen aan de tafel van zondaars, om hen ervan te verzekeren dat er ook voor hen aan de tafel van de Vader een plaats was gereserveerd.

Hij raakte iedereen aan die als onrein werd beschouwd. En door Zichzelf aan te laten raken, heeft Hij hen geholpen om de nabijheid van God te begrijpen. Hij deed hen begrijpen dat zij de zaligen waren (vlg. St.-Johannes Paulus II, Ecclesia in Asia, 11).

Vergeten en verlaten

Mijn gedachten gaan bijzonder uit naar de kinderen en vrouwen die blootgesteld zijn aan prostitutie en mensenhandel en die in hun meest authentieke waarde aangetast zijn. Ik denk aan de jongeren die slaaf zijn van drugs en van zinloosheid, die hun blik vertroebelen en hun dromen verbranden. Ik denk aan de migranten die ontdaan zijn van hun huizen en families.

En ik denk aan de vele anderen die zich vergeten voelen, wezen, verlaten, “zonder kracht, zonder het licht en de vertroosting van Jezus Christus, zonder een geloofsgemeenschap, zonder horizon en zin van het leven” (Evangelii Gaudium, 49). Ik denk aan de uitgebuite vissers, aan bedelaars die niet worden opgemerkt.

Op zoek naar familie

Zij maken deel uit van onze familie, het zijn onze moeders en onze broeders. Laten wij onze gemeenschappen niet ontdoen van hun gezichten, hun wonden, hun glimlach, hun levens. De missionaire leerling weet dat evangelisatie niet bestaat uit het verzamelen van nieuwe toetreders of macht, maar uit het openen van deuren om de barmhartige en genezende omhelzing van de Vader te beleven en te delen. Dat maakt ons tot familie.

Beste Thaise gemeenschap, laten wij doorgaan op deze weg, in de voetsporen van de eerste missionarissen, om met vreugde alle gezichten van moeders, vaders en broeders te leren kennen die de Heer ons wil schenken, en die nog ontbreken bij ons zondagse gastmaal. (Vert. FP)

Lees meer over het pausbezoek aan Thailand en Japan op www.kn.nl/pausreis.