“De menselijke intelligentie is een biologische mysterie”, schrijft The Economist.
“Evolutie is een gierig proces, dat dieren in hun niche net genoeg geeft om te leven en niets meer. Maar mensen springen eruit. Niet alleen zijn ze veel intelligenter dan hun naaste verwanten, de chimpansees, ze zijn ook veel intelligenter dan strikt noodzakelijk lijkt.” Want wat heb je in een overlevingssituatie in de jungle eraan om de stelling van Pythagoras te bewijzen?
The Economist komt hier met een argument dat meer dan een eeuw geleden voor de medeontdekker van natuurlijke selectie, Alfred Russel Wallace, aanleiding was om de betekenis van zijn ontdekking sterk te relativeren (in tegenstelling tot de andere ontdekker, Charles Darwin, die ermee dacht de sleutel tot zo ongeveer alles gevonden te hebben). In feite is de menselijke intelligentie uiteraard een krachtig argument voor Intelligent Ontwerp.
Dat kan een beetje darwinist (en The Economist is in dit opzicht tamelijk onverbeterlijk) niet op zich laten zitten. Gelukkig kan iedereen met de evolutietheorie in de hand een verhaaltje genereren (Darwinian fairy-tales, ‘Darwinsprookjes’, noemde de Australische filosoof David Stove die), dat op grond van het prestige van de theorie voor ‘wetenschappelijke hypothese’ mag doorgaan.
Zo weet The Economist nu te melden dat onderzoekers de “intrigerende theorie” opwerpen dat de oplossing wel eens gelegen kan zijn in de hulpeloosheid van de menselijke baby. Want hulpeloze baby’s vereisen intelligente ouders. Hoe hulpelozer die wichten werden, hoe groter de evolutionaire druk dus werd in de richting van slimmere ouders, die hen konden laten overleven. De onderzoekers geven ruimhartig toe dat hun theorie nog geen “sluitend bewijs” is. Maar, meent The Economist, het is wel een belangrijke “toevoeging op de lijst van plausibele verklaringen”.
Het is maar wat je plausibel noemt… Maar het glas is halfvol: mooi dat ook The Economist erkent dat de mens een uitzonderlijk en onverklaard wezen is.
