Umberto Eco werd in 1932 geboren als een katholiek jongetje in Alessandria.
Met zestien ging Eco dagelijks naar de H. Mis en was hij zelfs een leider van de Katholieke Actie. In 1954 promoveerde hij aan de universiteit van Turijn met een dissertatie ‘Het esthetische probleem bij de H. Thomas’. Volgens Roberto de Mattei “zijn enige boek dat de moeite van het lezen waard is”. In hetzelfde jaar viel Eco echter van zijn geloof.
Eco spotte zelf dat hij het geloof door het lezen van Thomas was verloren. Geloof verlies je echter niet, aldus De Mattei, maar wijs je af. “Aan de oorsprong van zijn verwijdering van de waarheid staat dus niet de H. Thomas, maar het filosofische nominalisme, dat een decadente en misvormde interpretatie van de thomistische leer is. Eco bleef tot het einde een radicale nominalist, voor wie er geen universele waarheden bestonden, alleen maar namen, tekens en conventies.” Eco vierde zijn nominalisme in zijn succesvolste boek De naam van de roos (1980).
Geen wonder dat Eco krachtig bijdroeg aan de bestrijding van het gezin, “dat voor een relativist als hij geen enkel bestaansrecht had”. Nadat hij in 1974 zich al voor het recht op scheiden had uitgesproken en ingezet, ging de “verwoesting van het gezin na 1974 stapsgewijs verder”, aldus De Mattei. “Eco heeft dat met genoegen begeleid. Zijn overlijden vond plaats in de onmiddellijke aanloop naar de erkenning van homoseksuele verbintenissen, die het eindresultaat vormt van het invoeren van scheiding veertig jaar geleden. Het natuurlijke gezin wordt door het onnatuurlijke vervangen.”
Eco zal zich moeten verantwoorden “niet zozeer voor het vele slechte dat hij gedaan heeft als voor het goede dat hij had kunnen doen, als hij de waarheid niet opzettelijk geweigerd had. Wat baat het veertig eredoctoraten te krijgen en dertig miljoen exemplaren alleen al van één boek (De naam van de Roos) te verkopen, als je daar de eeuwige gelukzaligheid niet mee wint?”, aldus De Mattei. (KN/Katholisches.info)
