Door de discussie over het zegenen van relaties van homoseksuele koppels in de Vlaamse Kerk, vraagt Peter van Duyvenvoorde zich af wie er katholieker leeft: een trouw samenlevend homoseksueel koppel of de vreemdgaande getrouwde man en vrouw?
De vlucht naar vroeger – ons thuisland! – is geannuleerd. Slechts heel langzaam, en zeker niet van harte, accepteren we het onvermijdelijke: we blijven in het land genaamd ‘hier en nu’.
Het is volstrekt impopulair natuurlijk, maar eigenlijk zou het beter zijn om tegen overheid en politiek te zeggen: “Neem vooral je tijd, ietsje méér bureaucratie mag bij nader inzien best.”
Zeker in deze tijd zoeken wij voortdurend naar lichtpuntjes, al is het maar van flauw avondlicht tussen de kieren van het hout. En heus, die vinden we ook steeds, hoe donker het verder ook is.
Is het echt nodig om uitgerekend de kerstnachtmis te schrappen zoals op sommige plekken gebeurt? Ik vermoed dat ook de vraag meespeelt wat te doen met ‘seizoenskerkgangers’.
Veruit de meeste mensen zijn selectief principieel. Dat is één van de vele lessen die het malle jaar 2020 ons geleerd heeft. En ik ben de laatste om die opstelling hypocriet te noemen.
Onlangs vond voor de achtste maal de Peerke Donderslezing plaats. Daarbij kondigde de organiserende stichting aan dat het evenement voortaan de naam ‘Wereldpodiumlezing’ zal dragen.
Er bestaat een hardnekkige neiging in christelijke kringen om vreselijk verongelijkt te doen als we niet begrepen worden. Een andere neiging is dwepen met de wanklank.
Joe Biden krijgt de komende vier jaar een herkansing om zich een man van het midden te tonen. Maar ook dat midden zélf staat voor een pittige uitdaging in gepolariseerde tijden.
