Een Belgische actiegroep die zich sterk zegt te maken voor misbruikslachtoffers stuurde onlangs een deurwaarder langs de pauselijke ambassade in Brussel. Een ogenschijnlijk zonderlinge en zinloze actie. Maar het lijkt de actievoerders allang om iets heel anders dan juridisch succes te gaan.

Omwonenden van een luchthaven die tot het gaatje gaan om te procederen tegen uitbreiding van het aantal landingsbanen kunnen bij de meeste mensen wel op sympathie rekenen. Ze strijden een ‘goede strijd’ als kleinduimpjes tegen een reus, tegen de reële kwaden van vervuiling en ongebreidelde economische groei.

Mensen die eindeloos procederen tegen, zeg, schimmige satanische pedofielennetwerken van topambtenaren in kelders van pizzeria’s, kunnen niet op die brede sympathie rekenen. In theorie strijden ze ook wel een goede strijd, als het kwaad dat ze zeggen te bestrijden reëel zou blijken te zijn. Tot die tijd kunnen ze zeker wel rekenen op media-aandacht, maar die is vooral op henzelf gericht, niet op hun zaak: zij zijn de zonderlingen aan wie we ons vergapen, gekkies, wappies. Voer voor psychologen.

Een schadevergoeding innen

In welke categorie hoort de juridische strijd die in België wordt gevoerd tegen de katholieke Kerk door het groepje rondom activist Rik Devillé en advocaat Walter Van Steenbrugge? Gisteren meldde Het Laatste Nieuws dat dit gezelschap een deurwaarder naar de paus heeft gestuurd om de hogere schadevergoeding te innen die de paus beloofd zou hebben aan misbruikslachtoffers toen hij vorig jaar België bezocht.

Die “deurwaarder naar de paus” bleek bij nader inzien een deurwaarder naar de pauselijk nuntius in België, zeg maar de Vaticaanse ambassadeur te Brussel. Wat dat bezoekje opgeleverd heeft, wordt niet vermeld maar laat zich raden: niks. Zoals ook hun jarenlange pogingen om het Vaticaan aan te klagen herhaaldelijk op niks uitliepen. Want, zo oordeelden alle rechtbanken op alle niveaus volkomen terecht: er is nu eenmaal het rechtsbeginsel van staatsimmuniteit, de ene staat kan geen rechtsmacht uitoefenen over een andere staat, zo werkt het domweg niet, punt.

Op het schild gehesen

Dat weet een slimme advocaat als Van Steenbrugge natuurlijk heus wel, maar het is hem ook helemaal niet om juridisch succes te doen. Al dit procederen is bovenal een mediashowtje dat deze actiegroep nu al jarenlang met veel succes voor de bühne opvoert.

De Vlaamse media blijven er maar van smullen en blijven lieden als Devillé, Van Steenbrugge en consorten op het schild hijsen als nobele strijders tegen onrecht, van de eerst beschreven categorie.

Reëel kwaad

En waarom? Nou ja, op de eerste plaats omdat het kwaad dat zij zeggen te bestrijden weldegelijk reëel is. Er heeft misbruik plaatsgevonden in kerkelijke geledingen, daar is vaak niet adequaat op gereageerd door gezagsdragers, niemand betwist dat, de Kerk zelf nog wel het minst.

Sterker, er bestaat op de wereld geen enkele organisatie met zo’n omvang en reikwijdte, die het probleem zó serieus neemt als de rooms-katholieke Kerk, en probeert daarnaar te handelen, met maatregelen, beleid, preventieprogramma’s, enzovoort. Maar ja – dat gaat traag, met vallen en opstaan, moeizaam, want het kwaad is nu eenmaal hardnekkig en moeilijk uit te roeien (en zeker niet met een paar showprocessen).

Kop van jut

Maar goed, in een snel ontkerkelijkte samenleving als Vlaanderen heeft niemand daar nog geduld mee en begrip voor. En dan is de katholieke Kerk ineens een dankbare kop van jut om alle frustraties op te botvieren: een boosaardige reus, een grimmig, ouderwets machtsblok waar iedereen gratis en voor niets zijn of haar diepste verachting op mag projecteren. En iedereen die een steen werpt naar deze reus wordt als een held toegejuicht, zelfs al treft de steen geen doel.

Welk doel zouden ze ook moeten treffen? Die zogenaamde helden vallen allang in de tweede categorie van verdwaasde strijders tegen hun zelfgecreëerde fantomen. Mogen ze nu eindelijk eens van het schild af, met hun holle mediavertoon? Stuur Devillé en Van Steenbrugge een aluminium hoedje of naar een psycholoog, en laten we ons dan als Kerk en als samenleving liever eensgezind richten op de échte strijd tegen misbruik in welke vormen en geledingen dan ook.