Niet alleen bij leven waren er sterke overeenkomsten tussen kardinaal Pell en paus Benedictus, ook bij hun overlijden is er een opvallende parallel: beiden werden direct na hun dood op ronduit onsmakelijke wijze voor het karretje gespannen van critici van paus Franciscus.
De zoon van een zwaargewicht bokser die zelf ook niet vies was van een goed robbertje knokken. Zo typeert vaticanist John Allen de onlangs plotseling overleden kardinaal George Pell in een liefdevol, persoonlijk in memoriam.
Je kon het eens of oneens zijn met zijn stevig orthodoxe standpunten, maar Pell bracht ze tenminste te berde met het ethos en elan van de klassieke bokser annex gentleman. Allen: “Men had nooit het gevoel van een verborgen agenda met Pell; het was altijd duidelijk zichtbaar.”
Des te opmerkelijker is het dat pal na zijn dood het verhaal naar buiten werd gebracht dat Pell de auteur was van een eerder verschenen anoniem schotschrift waarin het pontificaat van Franciscus “rampzalig” genoemd wordt. Niet zozeer de inhoud is opmerkelijk; het is de overbekende litanie van conservatieven die vinden dat Franciscus op alle fronten het katholieke geloof verkwanselt. Dat Pell die punten zou onderschrijven, doet niemand de wenkbrauwen fronsen.
Maar dat is net het verbazingwekkende: Pell onderschrijft ze niet. Het pamflet is lafhartig ondertekend met ‘Demos’, een nogal kneuterige wijze om te doen alsof je namens het hele volk spreekt zonder jezelf kenbaar te maken. Het is amper te rijmen met Allens beeld van de uitgesproken polemist die niet bang was om iemand in zijn gezicht te zeggen waar het op staat.
Pell had dat kunnen doen, want hij had toegang tot Franciscus, die overigens het nodige vertrouwen in hem stelde. Daarbij is het in zekere zin zelfs de plicht van kardinalen om de paus gevraagd en ongevraagd van broederlijk advies en kritiek te dienen. Reken maar dat de Australische kardinaal niet te bang was om zich van die plicht te kwijten. Waarom zou hij dan zo’n verongelijkte anonieme tirade schrijven waarvan kennelijk pas na zijn dood bekend mocht worden dat hij de auteur was?
Anders is het met een tweede tekst die razendsnel na Pells dood werd uitgegeven: een stuk dat hij voor het Engelse blad The Spectator schreef. Daarin steekt hij niet onder stoelen of banken dat hij het wereldwijde synodale proces dat paus Franciscus is begonnen maar niks vond. Dat stuk was veel meer op de bal en minder op de man, en wél gewoon met zijn eigen naam ondertekend.
“De paushaters laten in hun kruistocht iedere notie van fatsoen en fair play varen, eigenschappen die nu net zo karakteristiek waren voor Ratzinger en Pell”
Tweet dit!
Het onsmakelijke aan het hele verhaal is niet de kerkpolitieke positie van Pell, maar de manier waarop die na zijn dood – letterlijk nog voor de beste man überhaupt begraven is – wordt uitgebuit om paus Franciscus aan te vallen.
Wat George Pell postuum overkomt, lijkt verdacht veel op wat er na diens dood gebeurde met paus Benedictus, met wie Pell in vele necrologieën vanwege zijn standpunten vergeleken werd. Ook die werd nog vóór hij goed en wel begraven was alweer door rabiate Franciscus-haters in stelling gebracht om de zittende paus de oren te wassen.
Daarin speelde Benedictus’ privésecretaris Georg Gänswein dan weer een op z’n zachtst gezegd bedenkelijke rol. Hij klapte in interviews en zelfs een wel erg snel uitgegeven boek met memoires uit de school over wat Benedictus in de privésfeer over Franciscus gezegd en gedacht zou hebben (al benadrukt Gänswein nu dat hij geprobeerd heeft de publicatie uit te stellen).
Benedictus zal ongetwijfeld het zijne hebben gedacht van bepaalde beslissingen van Franciscus, en dat was zijn goed recht. Maar hij was wijs genoeg om dat bij zichzelf te houden, om vertrouwen te houden in de voorzienigheid als het aankomt op de leiding van de Kerk, en ook om prudentie te betrachten om de eenheid van de Kerk niet te schaden.
Evenzo dacht Pell het zijne van bepaalde beslissingen van Franciscus, en dat was ook zíjn goed recht. Zijn rol en positie stonden het hem daarbij wél toe om er open en eerlijk over te zijn, en dat is hij ook geweest. Ook kritiek, eerlijk en in goed vertrouwen geuit, dient de eenheid van de Kerk, zo zal hij ongetwijfeld geweten hebben.
Het is ronduit beschamend hoe de nagedachtenis van deze twee grootheden in het geloof postuum wordt besmeurd door mensen die hun geestverwanten zeggen te zijn. Zij laten in hun kruistocht tegen paus Franciscus iedere notie van fatsoen en fair play varen, eigenschappen die nu net zo karakteristiek waren voor Joseph Ratzinger en George Pell.
Je gunt de paus oprechtere critici.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
