Blijkbaar lukt het onze kerken onvoldoende om jongeren een helder en aansprekend verhaal te vertellen. Om duidelijkheid vragen ze, en op zich zou ook onze geloofstraditie toch in staat moeten zijn hen dat te geven.

Wat mij onder meer trof in zijn levensverhaal, was dat hij als rusteloos zoekende puber ook interesse had getoond in het christendom. Maar, zo vertelt Walters: “Het christendom gaf me geen antwoorden. Als ik naar de kerk ging en vroeg: wat wil God van mij?, dan kreeg ik vage antwoorden. ‘Dat moet je in je hart, in jezelf zoeken.’ Ik dacht: je kan toch vertellen wat God wil? God weet dat toch?’”

De islam was daar stukken duidelijker in, bood “simpele kaders” en – ook niet onbelangrijk – een warme gemeenschap. Kerken vond hij maar “donker, afstandelijk. De kerk maakt niet de indruk dat het daar om een levendige religie gaat”.

Bekering en roeping

Nu in Rome de Jongerensynode van start is gegaan zijn dit woorden om extra serieus te nemen. Hoe getroebleerd ook, het verhaal van Jason Walters is er uiteindelijk één van bekering en roeping, het centrale thema van de synode.

Blijkbaar lukt het onze kerken onvoldoende om zulke jongens een helder en aansprekend verhaal te vertellen. Om duidelijkheid vragen ze, en op zich zou ook onze geloofstraditie toch in staat moeten zijn hen dat te geven.

Tegelijkertijd moeten we waken voor de oversimplificatie: ‘dit mag wel, dit mag niet, en iedereen die er anders over denkt is een ongelovige’. Al maakt die houding het islamisme zo aanlokkelijk voor jongeren, het staat volledig haaks op waarachtig katholicisme. Dat vraagt om een ander soort radicaliteit: de radicaliteit van de heiligheid, van geduld, openheid en naastenliefde metterdaad.

Sprekende voorbeelden

Zeker, dat is lastiger uit te leggen, zonder zijig of vaag te klinken. Toch moeten we precies dat proberen. Misschien kunnen we dat het beste doen op de manier waarop de Kerk altijd al haar boodschap heeft uitgelegd: door sprekende voorbeelden, manmoedige geloofsgetuigen, heiligen.

Is de heilige paus Johannes Paulus II, wiens veertigjarige pontificaatsjubileum we deze week gedenken, niet zo’n voorbeeld? Hij noemde man en paard, durfde tegen de stroom in te roeien en werd zo ook voor jonge gelovigen een icoon.

Of wat te denken van de voorbeeldfiguren die dit weekend heilig verklaard worden? Oscar Romero, die zijn moedige inzet voor de medemens met de martelaarsdood moest bekopen? Paus Paulus VI, toonbeeld van geduld, nederigheid en opofferingsgezindheid in zeer turbulente tijden?

Samen met hen moet het toch niet moeilijk zijn te laten zien dat ook wij een levendige geloofsgemeenschap vormen, aantrekkelijk voor jong en oud.