Een afspraak in Amsterdam. Vroeg. De man met wie ik een afspraak had – we moesten samen naar Utrecht – stond al voor mijn woning op me te wachten. Ik was net te laat. Gehaast zette ik mijn fiets op slot, pakte mijn hangslot, wilde dat ook op slot draaien en liet mijn sleutelbos vallen – in de Keizersgracht. Kleine tragedie.
Huissleutel, fietssleutels, zo de gracht in. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Beeldde me hoe ik de sleutels terug zou krijgen. Onzin natuurlijk. Het moment dat ik ze liet vallen, was het al een verloren zaak – ook zat er een sleutelhanger aan vast. Klein, niet per se veelzeggend, een sleutelhangertje. Veel betekent het op het oog niet. Maar ik mis hem nu wel al langer dan een maand. En met missen bedoel ik: het bewust irritant vinden dat-ie er niet meer is.
Een zomer geleden kocht ik hem. Ik moest ergens naartoe (ik weet niet eens meer naar welk dorp), om iets af te leveren. Ik zag dat daar een kerk open was en liep naar binnen. Bij de ingang lagen voedselpakketten voor vluchtelingen, het was een mooie kerk, met daarachter een begraafplaats. Het was zomer. Vlakbij, ontdekte ik, was Heiloo. Dat heilige dorpje.
Jaren geleden, ik was net katholiek en wilde priester worden zoals iedere bekeerling. (Nog steeds, overigens, geloof ik dat ik ooit priester zal worden, maar niet na een rijk leven geleid te hebben en de wereld te hebben leren kennen.) Enfin. Ik heb toen een dag meegedraaid in Heiloo, wat erg boeiend was.
Het had ook iets verdrietigs, maar ik wist wel: hier ben ik nog niet klaar voor. Toch: warme herinneringen koesterde ik altijd aan die plek, mede dankzij de onanie van Gerard Reve aan het einde van Moeder en Zoon.
De zon scheen, de auto reed goed, Heiloo.
Het was gek om daar weer terug te zijn. Na al die jaren. Toen aan het begin van een katholiek leven – nu zo zoekend, mezelf afvragen wat de betekenis van dat alles was. Hoe het toch kwam dat niemand van de Kerk me een antwoord kon geven op de ene vraag van drie zomers eerder: wat betekent het om de liefde te leven?
“Had Johannes van het Kruis toch gelijk: God laat zich voelen in zijn afwezigheid.”
Tweet dit!
Ik liep door het bos van Heiloo. Herinneringen. Ook: de tour met behulp van Radio Maria om Jezus’ leven en sterven te gedenken. Onverwachts was ik die dag weer even thuisgekomen in de kerk. Om dat te gedenken kocht ik een klein sleutelhangertje: “Kom goed thuis”, stond op de achterkant, en op de voorkant de heilige Christoffel, een van mijn favoriete heiligen.
En al die tijd dat ik God aan het zoeken was, zat-ie dus in mijn broekzak, merk ik nu. Dat sleutelhangertje, iedere keer dat ik mijn sleutels zocht (drie keer per dag), of ze uit mijn zak pakte, in mijn fiets stak, was daar even dat contact met Christoffel en via hem met Jezus en de gehele Kerk.
Het was alleen zo vanzelfsprekend dat ik het niet doorhad. En pas door het kwijt te zijn, merk ik hoeveel het voor me betekende. Had Johannes van het Kruis toch gelijk: God laat zich voelen in zijn afwezigheid. Enfin, maar gauw weer terug naar Heiloo!
Peter van Duyvenvoorde is schrijver en filosoof. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
