Kinderen doen rare dingen, maar katholieke kinderen doen katholieke rare dingen. Niet alleen speculeerden mijn broer en ik over het feit dat de pastoor zich misschien met wijwater waste: ik heb ook wel eens een flesje gevuld met wijwater uit het vat in de kerk, wat ik toen thuis heb leeggedronken.

Het leek me logisch dat het me zou helpen om sneller heilig te worden en ik zag het niet als een probleem dat iedere voorbijganger zijn hand in dat water had gestoken om een kruisje te slaan.

Bekenden ontlopen

Of het me iets heeft opgeleverd durf ik niet te zeggen (misschien heeft het in ieder geval mijn weerstand verhoogd), maar ik vind het interessant dat ik toen al een verkorte route probeerde te vinden om een beter mens te worden. Niet om de effectiviteit van wijwater in twijfel te trekken, trouwens: ik ben nog even overtuigd van de kracht ervan als ik destijds was.

Het punt is meer dat ik toen haast had, en nu nog steeds. Ik ben vast niet de enige die podcasts en filmpjes versneld afspeelt of bekenden in de stad ontloopt om geen gesprekjes te hoeven voeren (mijn excuses aan degenen die dit lezen en mij wel eens weg hebben zien rennen, het is niet persoonlijk).

Ontmoedigend

Ik kan niet de enige zijn die alles zo vlug en efficiënt mogelijk wil doen en zich pijnlijk bewust is van “het luttele aantal dagen van dit vluchtige leven”, zoals Prediker schrijft. Misschien heeft mijn generatie daar meer last van, aangezien wij ook nog achtervolgd worden door de doodsangst om te eindigen als een normaal persoon met een gemiddeld leven.

Met zo’n mentaliteit kan het ontmoedigend zijn om na te denken over heilig worden, want die heiligen bevonden zich ook niet bepaald op een middenweg. Wat hun roeping of missie ook was, ze gaven zich er met hart en ziel aan over, en er was zeker geen sprake van een makkelijke route naar heiligheid. Goede dingen kosten nu eenmaal tijd en soms ook lijden.

Onzekere toekomst

Als het zaad niet in de aarde valt en sterft, zal het nooit vrucht dragen. Ik heb me voorgenomen om me niet meer te haasten. Om langzamer te lopen, één ding tegelijk te doen, niet alles versneld af te spelen en geen taken af te maken alsof de duivel me op de hielen zit. Ik kan niet beloven dat ik met elke bekende die ik tegen het lijf loop een gesprek ga voeren, maar ik zal het proberen.

Als je beseft dat het leven in feite over de banaliteit van het dagelijks leven gaat, en niet over een of ander vaag hoogtepunt in een onzekere toekomst, vergt het weinig denkkracht om tot de conclusie te komen dat ook heilig worden over het dagelijks leven gaat. Niet over een spetterende, schokkend barmhartige daad, gepland op een dag die je wel of niet gaat halen.

Resultaat van een illusie

Ik denk de laatste tijd vaak aan de volgende zin uit Paulus’ tweede brief aan de Efeziërs: “Want Hij heeft ons gemaakt tot wat wij nu zijn: in Christus Jezus geschapen om de weg te gaan van de goede daden die God heeft voorbereid.” Misschien is haast niet meer dan een resultaat van de illusie dat we het wiel van ons levensdoel zelf uit moeten vinden, terwijl het allang draait.

Luisa Kop is moeder, musicus en copywriter. Ze schrijft regelmatig een column voor Katholiek Nieuwsblad.