Ik hou me de laatste tijd veel bezig met vraagstukken rondom de missionaire kerk, zeker als het om jongeren gaat: wat houdt ze bezig? Wat verlangen ze van de kerk? Hoe kunnen we ze beter helpen om hun weg naar Christus te vinden?

Hoe langer dit me bezighoudt, hoe sterker de overtuiging wordt dat we geen ‘chille’ Kerk hoeven te zijn. We hoeven dingen niet leuker te maken dan ze zijn. We hoeven geen ‘geestelijk fastfood’ te bieden zodat jongeren naar de kerk komen.

Als een blij lammetje

Mensen verlangen naar een eerlijk, uitdagend en waarachtig verhaal, want dat is juist wat ontbreekt in een leven zonder Jezus. Ze willen betekenis geven aan hun levenspad. Dat betekent dat we ons moeten inspannen om de Kerk toegankelijk te maken. Dat we de schoonheid van de liturgie, de vreugde van de gemeenschap en de vrijheid van een leven in Christus delen.

Dat betekent ook zeker dat we het gezellig maken en dat we laten zien dat iedereen welkom is. Maar het betekent niet dat we de indruk moeten wekken dat het makkelijk is en weinig inspanning vergt, alsof je als katholiek als een blij lammetje door een zonnig weiland naar de hemel kunt huppelen.

‘Ik wil geen leukheid’

Laatst luisterde ik naar een aflevering van de EO-podcast Moderne Profeten, over het leven en het werk van mytholoog Martin Shaw, die recent christen is geworden. Tijdens de podcast hoorde je Shaw het volgende zeggen:

“Het christendom is een wilde vorm van de waarheid vertellen. (…) Ik wil geen leukheid. Ik heb het niet nodig. Ik verlang iets dat veeleisender is. Iets dat meer van mij vraagt.” Wanneer ze hem vervolgens vragen wat we tegen jongeren moeten zeggen, dan antwoordt hij onmiddellijk: we moeten ernaar streven om heiligen te zijn.

Pijn en onzekerheid

We bevinden in de Goede Week, de belangrijkste week van het jaar. De liturgie toont ons de weg om te bewandelen. Christus verrijst uit de dood. Uiteindelijk overwint Hij zonde en dood en doet Hij de deuren van de hemel voor ons open, hallelujah! Maar eerst wast Hij de voeten van zijn leerlingen en schenkt ze zijn eigen vlees en bloed.

Hij brengt eenzaam en verlaten een nacht door in gebed, terwijl zijn leerlingen in slaap zijn gevallen. Hij ervaart zoveel pijn en onzekerheid dat Hij bloed zweet en hijgend zijn Vader smeekt om Hem van zijn lijdensweg te verlossen. Hij wordt verraden, gegeseld en aan een kruis genageld, om uiteindelijk naakt en uitgeput aan te sterven.

We hoeven geen chille Kerk te zijn die makkelijke antwoorden geeft en een makkelijk verhaal vertelt. We moeten ernaar streven om een authentieke Kerk te zijn die heiligheid verkondigt. Dat wil zeggen: een leven in radicale navolging van Jezus. Die weg leidt uiteindelijk naar de hemel. Maar die weg gaat wel langs het kruis.

Paul Graas is expert in karaktervorming en begeleidt jongeren bij het ontwikkelen van een persoonlijke relatie met Jezus. Hij schrijft maandelijks een column voor KN Jong.