<

Geef om katholieke journalistiek

doneer
image
Column

Plastic Vasten (2): Het kleine vallen en opstaan

Eva Martens 11 maart 2020

Welkom in de trein, van waaruit ik deze column schrijf, waarin ik verslag doe van onze strijd in deze vastentijd, als gezin, tegen de afvalberg van plastic in huis.

Dagelijkse dilemma’s

Een strijd, zo kan ik je zeggen, die gepaard gaat met dagelijkse dilemma’s. En met allerlei mensen die opeens iets vinden van wat wij doen. Die ons ondersteunen. Of juist niet. Nog niet zo eenvoudig om je er niet door van de wijs te laten brengen.

“Er gaat een wereld voor me open bij het vermijden van plastic”

Niet op de laatste plaats onder invloed van het nieuws; wat heeft het voor zin dat ik een aantal miezerige stukjes plastic probeer te omzeilen, waar de wereld in brand staat in de vorm van een ongrijpbaar virus en de tragedie die zich afspeelt aan de grens van Europa?

Gezond of duurzaam?

Op het perron waar ik moet overstappen sta ik als forens – en zodoende regelmatig on-the-go-eter – voor een lastig dilemma: die gezonde, in plastic verpakte salade kiezen? Of toch maar gaan voor die minder gezonde en minder verantwoorde hotdog, want verpakt in slechts een gerecycled servet?

Het is ook leuk!

Los van een bijna dagelijkse tweestrijd, is er ook een andere kant. Het blijkt verrassend eenvoudig om het overgrote deel van het plastic, dat we wekelijks ons huis binnenslepen, te vermijden.

En het is leuk! Niet de routinematige gang naar de supermarkt, maar naar een ‘echte’ markt. Er gaat een wereld voor me open. Want overal kan ik, naast meegebrachte zakjes, gebruik maken van papier. “Jij wilt vast geen tasje, hè”, zegt een grijnzende verkoper, waarna hij de aardappelen, peren, uien en aardappelen geduldig in mijn handen legt.

Win-winsituatie

Wat ik óók merk: zonder winkelkarretje wegen boodschappen opeens een stuk zwaarder. De spierpijn die ik een dag later voel in mijn armen, vertelt me dat ik te maken heb met een win-winsituatie.

“Kritische reacties - wat kun jij nu betekenen? - brengen me even van m'n stuk”

Maar natuurlijk gaat er óók van alles mis. Ik kan een paar bladzijden volschrijven over vergissingen: producten die op karton lijken, maar toch plastic als bestanddeel hebben. Of ecologische producten – online besteld – waar dan toch weer een plastic verpakking omheen zit. En de aanschaf van een stapeltje wasbare luiers is, op zijn zachtst gezegd, nog behoorlijk wennen in ons huishouden. Na drie ‘ongelukjes’ van de zoon, vlak na elkaar, viste ik toch maar weer een wegwerpluier ergens achter uit een la…

Perfectionisme laten varen

Afgelopen zondag, tweede zondag in de vastentijd, draagt de naam Reminiscere. Het volk roept uit naar God om barmhartigheid en bevrijding. Ik sluit me van harte bij dat volk aan.

Al deze dilemma’s, al dit kleine vallen en weer opstaan: ze dagen me uit me uit mijn perfectionisme wat te laten varen.

Steun en kritiek

Steunende reacties helpen daarbij. Iemand die zegt: “Ik ben ook begonnen mijn appels en tomaten zonder zakjes af te rekenen.” Of: “Ik doe met je mee.”

Anderen zijn kritisch. “Wat kun jij nu betekenen? Het probleem is zo groot. En het grootste probleem ligt helemaal niet bij ons, maar in Indonesië, China, enzovoort…” En er zijn mensen die aangeven dat ik bevoorrecht ben dat ik dit kan doen. Zo heb ik geen handicap. En ik heb voldoende geld om plastic-loze keuzes te maken.

We ploegen stug door

Het zijn reacties als deze die me even van mijn stuk brengen. Want ze hebben natuurlijk gelijk. Maar moet ik het dan maar niet doen?

“Probeer maar eens je dochter van 4 langs een aanbod van een gratis ballon te krijgen...”

Ik, wij, ploegen maar gewoon stug door. Intussen word ik uitgedaagd nieuwe routines aan te leren, me te verdiepen, wegwijs te worden in tegenstrijdige informatie. Ik moet keuzes maken én plannen. Die laatste twee zijn niet zo mijn sterkste kant.

Grote bruine ogen

En dan heb ik het alleen nog maar over wat je allemaal niet kunt kopen. Probeer maar eens je dochter van 4 langs een aanbod van een gratis ballon te krijgen…

“Mama, dat is niet slecht voor het mi-jeu, echt niet…” Met haar grote bruine ogen, die vochtig zijn, kijkt ze me indringend aan. “Vooruit dan”, zeg ik. “Eentje.” Met een mix van schuldgevoel en bevrijding laat ik de ballon op het hoofd van mijn dochter stuiteren, die daar uitgelaten om lacht.

Eva Martens is theoloog en werkzaam als pastor in de Dominicuskerk in Amsterdam. Zij woont met haar gezin – man Remco en kinderen Rivka (4) en Avi (2) – in Nijmegen.

> Alle columns van Eva Martens over plastic vasten

Een traditie van eeuwen tegenover de waan van de dag

In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.

Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.

Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.