Ik overweeg al een aantal jaar om tijdens de Mis een mantilla te gaan dragen. Mijn enthousiasme voor katholieke hoofdbedekking begon tijdens de Wereldjongerendagen in Polen in 2016, waarna ik er ook daadwerkelijk een begon te dragen. Toch was ik blijkbaar niet overtuigd of zeker genoeg, want ik stopte er na een aantal keer weer mee.
Ondanks de pieken en dalen die het geloofsleven en mijn toewijding aan het katholicisme kende, bleef het idee door de jaren heen toch aan me kleven.
Ik vind het zo’n mooi gebaar van nederigheid, respect en overgave aan God. Stiekem bedek ik mijn hoofd thuis al als ik bid, maar op de een of andere manier houdt iets me nog tegen om dat ook in de kerk te gaan doen. Wat zullen mensen ervan zeggen?
Ik ben helaas niet zo onaangedaan als ik zou willen zijn, dus de doemscenario’s dringen zich al aan me op: “Daar heb je weer zo’n doorgeslagen traditionele jongere die zich vorige week bekeerd heeft en Vaticanum II haat.” Dat lijkt een vergezochte reactie om te verwachten, maar dat valt wel mee.
Want dat de traditionele beleving van het geloof aan populariteit wint onder jongeren is duidelijk, en ook dat de meningen daarover verdeeld zijn. Ik zie in mijn directe omgeving hoe jongens van zeventien helemaal enthousiast raken over de rozenkrans, nog voor ze een idee hebben van wat ‘je vijanden liefhebben’ inhoudt.
“Soms heb ik het gevoel weer helemaal terug geslingerd te worden naar het begin van mijn geloofsweg.”
Tweet dit!
Dat er überhaupt nieuwe gezichten in de kerken verschijnen is goed nieuws, zou je zeggen. Toch schijnen sommige katholieken minder enthousiast te zijn over deze ontwikkeling. Die zou gevaarlijk zijn, want die jongeren houden er vaak ideeën op na die aansluiten bij extreemrechts gedachtegoed en zien het geloof slechts als een tegenreactie op de geseculariseerde samenleving, dus ze snappen er geen snars van. Dergelijk dingen heb ik voorbij horen komen.
Er zou een kern van waarheid in kunnen zitten, maar ik ben benieuwd: wist u op uw zeventiende hoe de wereld in elkaar zat? Was u toen klaar met uw spirituele en emotionele ontwikkeling? Ik namelijk niet. Sterker nog, soms heb ik het gevoel weer helemaal terug geslingerd te worden naar het begin van die geloofsweg.
Dat is ook waar veel van die jongeren staan: aan het begin. Laat ze daar toch lekker staan en voor zichzelf uitvinden waar zwart, wit en alle grijstinten daar tussenin liggen. Jongeren hebben er een handje van uitersten op te zoeken, wat echt niets nieuws onder de zon is. Misschien hoort het zelfs bij de ontwikkeling van een evenwichtig spiritueel leven.
Bovendien heb ik zelf liever een traditionele, ruwe-diamantachtige aanwinst dan helemaal géén aanwinst. We moeten allemaal ergens beginnen. Nu is het aan de ervaren gelovigen om voorbeelden van barmhartigheid en geduldige begeleiding te zijn.
Ik weet nog niet wanneer mijn mantilla haar debuut gaat maken in het openbaar, misschien komende zondag wel. Ik hoop dat onze kerkelijke familie me niet te snel als geradicaliseerde traditionalist zal bestempelen. Vooruit, misschien moet ik zelf ook meer vertrouwen hebben in mijn medekerkgangers.
Uiteindelijk is het trouwens niet relevant wat anderen denken, want alleen God doorziet het hart van de mens.
Luisa Kop is moeder, musicus en copywriter. Ze schrijft regelmatig een column voor Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
