Zonder twijfel is het de meest curieuze democratische procedure ter wereld: het stemmen voor een nieuwe paus, dat vandaag begint in het Vaticaan.
“De Heilige Geest kan als enige doordringen in de hermetisch afgesloten Sixtijnse Bunker”
Tweet dit!
Ga maar na: een toch nog altijd klein groepje oudere heren in rode gewaden die letterlijk opgesloten worden in een rijkversierde barokkapel, die zich met uitgestreken gezichten overgeven aan omslachtig ceremonieel gehannes met briefjes, en dan de hele wereld die gespannen naar een schoorsteen tuurt of daar zwarte of witte rook uitkomt… Heerlijk toch?
Echt ‘democratisch’ is het natuurlijk niet, al is het maar vanwege dat selecte gezelschap stemgerechtigden. Maar sowieso moeten we een conclaaf niet platslaan tot praktische politiek, zoals ook theoloog Erik Borgman in KN betoogt.
We geloven dat het echte besluit in hogere hand ligt, dat de Heilige Geest als enige weldegelijk kan doordringen in de hermetisch afgesloten Sixtijnse Bunker.
Peilingen hebben dan ook geen vat op het conclaaf, aan populariteitspolls heeft die Geest ook al lak. Zoveel kardinalen worden er steevast door de scherpste analisten papabile genoemd, en zo vaak zaten die analisten ernaast.
Al klopt ook de vaak herhaalde zegswijze ‘wie als paus het conclaaf ingaat, komt er als kardinaal weer uit’ niet, want er zijn toch heus voldoende papabili als papa het conclaaf uitgekomen. Een fraai historisch voorbeeld is kardinaal Castiglioni, die al door zijn beide directe voorgangers half-grappend ‘paus Pius VIII’ werd genoemd, en toen in 1829 inderdaad werd gekozen en de naam ‘Pius VIII’ aannam. De Geest kan ook verrassen met een weinig verrassende keuze.
Ook is een conclaaf geen democratie van de driftig biddende gelovigen, geen ‘meeste gebeden gelden’, zoals sommigen lijken te denken. Hoeveel oproepen ik de voorbije weken niet voorbij zag komen op sociale media met de strekking ‘bid voor die-en-die kandidaat, en roep ook zoveel mogelijk anderen op om dat te doen’.
Alsof de Heilige Geest het aantal duimpjes op Facebook turft, alsof er metertjes in de hemel zijn die aangeven voor welke kandidaat het hardst gebeden is…
Zelf bid ik niet voor die-of-die kandidaat. Ik bid voor een goede paus, punt. De Heilige Geest weet veel beter dan ik wie dat is, en ik stel me dan ook zo voor hoe die me half geamuseerd, half beledigd aankijkt dat ik überhaupt de moeite doe om daarvoor te bidden.
Maar bidden voor een goede paus is dan ook geen hoogmoedige poging tot beïnvloeding van het conclaaf. Het is juist een oefening in bescheidenheid, in vertrouwen in een hogere leiding dan de grilligheid van partijpolitiek, stemverhoudingen, lijstjes met favorieten en andere kleinmenselijke betrekkelijkheden. Ieder oprecht gebed is een bescheiden stem in de democratie van het ongewisse. Daar draait het eigenlijk om in dit heerlijk curieuze conclaaf.
 |
Lees meer!Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad van deze week. |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
