Kijkt en luistert de paus naar SIRE-spotjes? Na vorige week zou je bijna denken dat ze ook ten Vaticane de Nederlandse media nauwkeurig volgen. Nauwelijks was immers de SIRE-campagne over spreken over de dood gestart, of Franciscus wijdde zijn wekelijkse catechese aan het goede sterven.
Het was een heldere, mooie bijdrage aan het gesprek, maar of ze bij SIRE content waren met de toespraak van de pontifex, valt te betwijfelen. Franciscus benadrukte namelijk in de loop ervan nog maar eens dat euthanasie geen goede manier van omgaan met het soms inderdaad zware levenseinde is, terwijl die optie voor SIRE simpelweg een van de vele is die ter bespreking op tafel blijven liggen.
Onze omgang met leven en dood blijft ook op een ander vlak actueel, namelijk aan het begin van het leven. De Tweede Kamer debatteerde vorige week over afschaffing van de verplichte bedenktijd voor abortus en het beschikbaar maken van de abortuspil via de huisarts. Voor beide voorstellen bestaan ruime meerderheden, definitieve aanname lijkt dan ook slechts een kwestie van tijd.
Dat hierbij de balans die de Abortuswet oorspronkelijk probeerde te handhaven tussen zorg voor vrouwen in nood enerzijds, en bescherming van ongeboren leven anderzijds, verder uit het zicht raakt, komt daarbij maar nauwelijks aan bod.
Spreken over de dood is goed en belangrijk, daarover zijn de paus, SIRE en vermoedelijk vrijwel iedereen het wel eens. De vraag is, hoe dat gesprek dan gevoerd moet worden: gaat het vooral over de praktische kanten (Hoe moet de uitvaart er uit zien? Wie zorgt er straks voor moeder?), of is er meer?
Complicerende factor hierbij is dat er heel verschillende visies op de dood in het geding zijn: is die een vroeger of later onvermijdelijke gebeurtenis, waarachter nieuw leven wacht, of toch meer een zelf te hanteren instrument, om als autonome mens lijden of anderszins vaak zeer moeilijke situaties mee tot een einde te brengen?
Dat is zeker geen eenvoudig gesprek waarvoor een simpel format te bedenken zou zijn – zoveel is natuurlijk al heel lang duidelijk. Het is ook geen gesprek dat enkel op filosofische of politieke argumenten gevoerd kan worden – ook dat leert de ervaring allang.
Uit de weg gaan, kunnen we het echter hoe dan ook niet. Theoloog Frank Bosman merkt in het opiniepanel in Katholiek Nieuwsblad deze week terecht op: “Als Kees dood is, weten we immers dat het niet het einde van het verhaal is. In die hoop leven wij. Dat noemen we geloven.”
Van die “hoop die in ons leeft”, wordt ons gevraagd simpelweg te getuigen, ook wanneer dat misschien weinigen zal overtuigen – en we moeten dat volgens deapostel Petrus doen “met zachtmoedigheid en gepaste eerbied” (1 Petr. 3,13 – 15). Allereerst laten zien dus, dat een christelijke omgang met de dood in het licht van wat erna komt, uiteindelijk veel troostrijker kan zijn dan enkel zorgen ‘dat alles goed geregeld is’.
Een Kerk die waar wil maken dat ze missionair is, kan niet anders dan deze opdracht ter harte nemen – het zou ons dodelijke ernst moeten zijn.
Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad nr. 7. Vrijblijvend kennismaken met KN? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan!
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
