Beste samenleving,

Graag wil ik je schrijven, omdat ik me een beetje zorgen maak over jou. Gaat het wel helemaal goed met je? Ik las dat je steeds minder vaak onze plekken van hoop, vreugde en troost binnenloopt, bijvoorbeeld om afscheid te nemen van je dierbare overledenen. Maar ook al niet voor vrolijkere aangelegenheden, zoals huwelijken en doopsels. Ik las dat in het Kaski-rapport dat in het genoemde artikel ook vermeld wordt. Geen vrolijke lectuur hoor, vandaar dat ik even in alle oprechtheid en bezorgdheid naar je welzijn informeer.

De thermometer onder de oksel

Misschien zeg je: “Wacht eens, dat is toch zeker niet mijn probleem? Die cijfers laten juist zien dat het met jou niet goed gaat!” Zeker, daar is ook best wat voor te zeggen, en ik weet dat veel mensen geneigd zijn om het zo te zien. Maar ik zeg dan: maak je over mij maar niet te veel zorgen. Ondanks al mijn gekwakkel red ik me heus wel; dat doe ik al een eeuwigheid.

Die lege kerkgebouwen die je ziet, zijn welbeschouwd eerder een thermometer onder jouw oksel, lieve vriend. Want die heb ik voor jou gebouwd hè, niet voor mezelf. En ik vond eigenlijk dat ze best goed gelukt waren, al zeg ik het zelf. Oké, de verwarming werkt lang niet altijd, maar verder is het er toch zeer behaaglijk tussen alle flakkerende kaarsen, buitenwereldse beelden en de lange vegen gekleurd zonlicht die door het glas-in-lood op de kerkbanken vallen.

Mis je niet iets?

Niet voor niets apen vele van die crematoria, die je nu kennelijk liever bezoekt, die schitterende inrichting regelrecht van onze kerkgebouwen na. Maar mis je daar niet iets? Ik zal je precies vertellen wat: je mist er de ziel van een levende gemeenschap, die daar niet alleen het laatste moment maar álle momenten van het leven viert.

Op dezelfde plek waar de kist in een kerk staat, ontving de mens die erin ligt misschien wel de eerste Communie, beloofde die trouw aan de geliefde, droeg die een kind in de armen naar het doopvont. Die nagemaakte kaarsen en glas-in-loodramen in een modern ‘afscheidscentrum’ dragen dergelijke herinneringen niet met zich mee. Ze trekken de dood los van het leven, los van de gemeenschap – het is niet voor niets dat ze vaak verscholen liggen in de bossen.

Kom eens langs!

Dat doet iets met je, mijn dierbare samenleving. Ik vond je de laatste tijd toch al zo pips, zo flets, zo kortaf, snel geïrriteerd, ongeduldig en weinig verdraagzaam. Geniet je nog wel echt van het leven, met alles wat er bij komt kijken? Als je erover wil praten – of juist niet, als je gewoon even je zorgen naast je neer wil leggen – kom gewoon weer eens wat vaker langs. En echt niet alleen voor mij, hoewel ik het altijd gezellig vind als je op bezoek komt. Maar gun het jezelf vooral.

Met bezorgde groeten,

Je trouwe vriendin de Kerk