Op de eerste dag van dit nieuwe jaar – door onze Kerk toegewijd aan de Moeder Gods – noemde paus Franciscus het geloof van Maria een voorbeeld van volwassen geloof; nuchter, moederlijk, realistisch en tegelijk hoopvol. “In haar hart, in haar gebed”, aldus de paus, “bindt Maria de mooie dingen en de onaangename dingen samen.”
We kenden al het (door de paus ook vaak aangehaalde) beeld van Maria als ‘ontwarster van knopen’. Wat hij hier zei, lijkt daar verwant aan, maar dan in het tegenovergestelde: dat zij in het weefsel van haar gebed de vreugde en het verdriet, de hoop en de vrees juist aan elkaar knoopt.
Kunnen wij het haar nadoen? Wij startten weer een nieuw jaar tussen hoop en vrees (maar ‘tussen hoop en vrees’ is, in een diepe, religieuze zin, nu eenmaal ons thuisland). Hoop en vrees in de samenleving, met de voortslepende pandemie, de groeiende verdeeldheid… Durven we te hopen op een uitweg? Hoop en vrees in het politieke, met een nieuwe regering op het bordes, die nieuw elan wil uitstralen.
Hoop en vrees ook in de Kerk, die zich eveneens opmaakt voor een turbulent jaar – zie ook de ‘kleine katholieke kalender’ die wij plaatsten in onze eerste editie van 2022. Een jaar waarin volop gesproken zal worden over een nieuw missionair elan, over vernieuwing, over samen optrekken.
“Kan het weefsel van hoop en vrees ons hart milder maken, vriendelijker, geduldiger in 2022?”
Tweet dit! Maar dat blijft vrome luchtfietserij als we niet tegelijkertijd de vrees onder ogen zien die ook een realiteit is in onze kerkgemeenschap. De pijn die leeft bij veel mensen, die zich niet gehoord voelen, niet vertegenwoordigd in het gesprek, niet serieus genomen, die zich om welke reden ook gekrenkt en gekleineerd voelen. Het verdriet om alles wat hard bezig is te verdwijnen, de angst voor wat er voor in de plaats komt. Dat mag niet gebagatelliseerd worden, niet afgedaan als kleingeestige behoudzucht; het is reële angst, reëel verdriet, reële pijn.
Kunnen we dat samenweven in ons hart, in ons gebed, met de hoop die ook in ons leeft? Met de liefde voor wie en wat ons dierbaar zijn? Met de vreugde die we voelen bij al die oude, vertrouwde woorden die ondanks alles dag in dag uit blijven klinken, woorden die echoën in onze kerken en in onze zielen – verheft uw hart; wij zijn met ons hart bij de Heer…
En kan dat weefsel, van hoop en vrees tezamen, ons hart milder maken, vriendelijker, geduldiger? Kunnen wij meer begrip opbrengen, juist ook voor de mensen die wij slecht begrijpen? Zien dat zij ook hun pijn en verdriet, hun hoop en vrees met zich meedragen in de stilte van hun hart? Kunnen we luisteren naar elkaar, zelfs als we ons ergeren aan wat de ander zegt? Er zijn voor elkaar, al zouden we het liefst weglopen? Elkaar vasthouden, zelfs als we de ander eigenlijk zouden willen loslaten of zelfs wegduwen?
Dan staat ons inderdaad een zalig en gezegend 2022 te wachten. Ik wens het u en onze hele kerkgemeenschap en samenleving van harte toe.
 | Gratis kennismaken met KN?Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad nr. 1. Vrijblijvend kennismaken met KN? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan! |
