“Leef alsof je besmettelijk bent!”, zo las ik laatst in een opiniebijdrage in een landelijk dagblad. Als iedereen dat zou doen, zo was ongeveer de strekking, dan hebben we dat virus er zo onder. Tja. Ik ben graag bereid mijn persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen, extra voorzichtig te zijn en me aan allerlei maatregelen te houden – maar ‘leven alsof ik besmettelijk ben’?
Nee, dat gaat er bij mij niet in. Als dat het ‘nieuwe normaal’ is, dan blijf ik maar fijn abnormaal. Met (smet-)vrees kun je prima paniekpolitiek bedrijven, maar je kunt er geen solide beleid op bouwen. Leven in permanente paniek is geen leven.
Misschien is dit de uiteindelijke consequentie van het populaire motto van ‘leven in het hier en nu’. Dat klinkt allemaal heel mooi en spiritueel, maar dat hier en nu is zo aangenaam niet. En zonder stevige basis in een perspectief van eeuwen wordt het er niet aangenamer op; je wordt angstig en smetvrezig, wantrouwend, de medemens mijdend. En diep verontrust om elk nieuwsbericht dat je bereikt.
Nogal wiedes… Turbulente presidentsverkiezingen die een wereldmacht welhaast in staat van beleg brengen. Wrede terreuraanslagen in Nice, Wenen – en ik kan niet uitsluiten dat er tussen het moment dat ik dit schrijf en het moment dat u dit leest weer nieuwe plaatsnamen bijgekomen zijn.
Een pandemie die niet van wijken weet, steeds strengere maatregelen die nog wel tot diep in december het leven zullen ontregelen. Het gevoel: wij zijn niet veilig in onze huizen, wij zijn niet veilig in onze kerken.
En waar maken we ons intussen druk om? Of we wel Kerstmis kunnen vieren met familie en vrienden, of we wel vuurwerk kunnen afsteken met Oud & Nieuw, of we wel vakantie kunnen vieren volgend jaar – in volgepakte vliegtuigen met een dik betaalde piloot, want de KLM moet koste wat kost gered, terwijl het zorgpersoneel crepeert, hetzelfde zorgpersoneel dat straks de puinhoop weer mag opruimen omdat we met z’n allen lekker in het hier en nu hebben liggen leven in een all-in-resort in Thailand of Turkije. Wie snapt het nog?
We moesten maar eens wat minder leven in het hier en nu. Ons onthechten van al die bijzaken die we tot brandpunt van ons persoonlijk levensgeluk hebben gemaakt, ons onthechten van de onrust en onvrede die ons regeren.
Natuurlijk, we kunnen niet allemaal de kluizenaar zijn die we in deze editie van KN ontmoeten (zie KN 45). Dat hoeft ook niet. Maar we kunnen ons wel afvragen: wat is de bron van die vriendelijke glimlach? Hoe behoudt hij die kalme en klare blik?
We kunnen allemaal in diepe, evangelische zin eenvoudig leven. Dat is zo moeilijk niet. En ook die eenvoud zal besmettelijk zijn, in een goede zin – niet als een virus, niet als haat en wantrouwen, maar besmettelijk als een glimlach, een klein bemoedigend woord of gebaar, een simpele goede daad, een blijk van vertrouwen. Ja, op die manier zou ik graag besmettelijk willen leven.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
