Zomaar een dag waarop ik de nieuwssites open en een diepe zucht niet kan onderdrukken: daar gaan we weer. Het ene bericht meldt: jongeren kunnen niet meer diepgaand lezen, niet meer leesbaar schrijven en zelfs niet meer verstaanbaar praten. Even verderop: vanaf hun vierde gaan kinderen steeds ongezonder eten.
Dan nog een: jongeren kunnen niet meer klokkijken, want ze kijken enkel nog op hun telefoon om de tijd af te lezen. En ja hoor, natuurlijk: schermtijd voor jonge kinderen is des duivels. Dé oplossing voor al die ellende: nieuwe richtlijnen voor scholen én vooral meer inzet van de ouders.
Kinderen groeien voor galg en rad op: het is een boodschap die van alle tijden is, maar door de hoge beschikbaarheid van informatie overal om je heen alleen maar dwingender is geworden. Je aan de indruk onttrekken dat je als ouder alles verkeerd doet, is bijna onmogelijk geworden.
Vanaf het moment dat je zwanger bent, word je gebombardeerd met ‘goedbedoelde’ adviezen van mensen om je heen, aangevuld met steeds weer nieuwe richtlijnen van allerhande opvoeddeskundigen. Soms vraag je als ouders om die adviezen, meestal niet.
Nog veel vervelender is dat die adviezen vaak zo tegenstrijdig zijn: je mag je kind niet straffen of in de hoek zetten, want dan leer je hem aan dat zijn emoties niet tellen; je moet je kind straffen, want hij moet weten dat jouw wil wet is. Ik heb het letterlijk op een en dezelfde dag gehoord.
De adviezen zijn overal: op straat, op school, in de krant, online, op sociale media. Uit eigen ervaring weet ik waar het toe leidt: de verlammende angst dat je als ouders je kind aan het verpesten bent, een voortdurend schuldgevoel jegens dat kind, schaamte en vooral twijfel.
Zo beschouwd is het niet zo gek dat steeds meer jonge mensen ervoor terugschrikken om aan kinderen te beginnen. Nog los van de enorme kosten die daarmee gepaard gaan en het gebrek aan huizen en vaste contracten die het onmogelijk doen lijken om voor die kosten op te draaien.
Er wordt juichend geroepen dat we ons als samenleving bevrijd hebben van het dwingende juk van religie, maar ondertussen leggen we elkaar in die samenleving zonder God probleemloos een veel zwaarder juk op de schouders: dat van de voortdurende bevoogdende blik waar niet aan te ontsnappen valt.
De Kerk was wellicht bevoogdend, maar leerde en leert ook dat ouders de speciale genade van boven ontvangen om het beste te kiezen voor hun eigen kind(eren). Godzijdank: te midden van alle twijfel mag ik er als ouder op vertrouwen dat de lieve Heer mij deze kinderen niet zomaar heeft toevertrouwd en mij terzijde staat om de beste keuzes voor hen te maken. Die wetenschap zou ik alle ouders toewensen.
![]() |
Lees meer!Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad van deze week. |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.