De paus gaat volgende week naar Bahrein en kreeg al bij voorbaat een tik op de vingers van mensenrechtenactivisten. Hij zou ófwel veel nadrukkelijker dan nu het geval zal zijn de mensenrechtenschendingen op de agenda moeten zetten, ófwel helemaal moeten afzien van de reis naar deze oliestaat in het Midden-Oosten.
Het klinkt verrassend veel als de kritiek op koningshuis en regering rond het WK voetbal in Qatar. Of op zo’n beetje iedere zakelijke of politieke toenadering van iedere wereldse of kerkelijke overheid naar iedere natie die er andere morele standaarden op nahoudt dan wij.
“Sommige zaken zijn niet onderhandelbaar, juist ook vanuit een katholiek perspectief - maar het is ook heel katholiek om daar steevast een ‘maar’ op te laten volgen”
Tweet dit!
Neem ook de onlangs hernieuwde ‘Chinadeal’ van het Vaticaan. Andere schurkenstaat, zelfde dilemma.
Die kritiek, vooropgesteld, is eigenlijk altijd geheel terecht. Sommige zaken zijn nu eenmaal niet onderhandelbaar, juist ook vanuit een katholiek perspectief.
Maar het is ook heel katholiek om daar steevast een ‘maar’ op te laten volgen. Maar we moeten toch ook in gesprek blijven, al is het om überhaupt de dialoog aan te kunnen gaan over zulke belangrijke kwesties. Maar we moeten de deur toch altijd op een kiertje laten, kijken of er niet tóch iets te winnen is, ieder klein stapje in de goede richting is nu eenmaal welkom.
Ook daar is echt altijd wat voor te zeggen. En de internationale diplomatie, of die nu door pausen of politici bedreven wordt, kan zelfs niet anders dan dat zeggen. U en ik verkeren (neem ik aan) in de gezegende omstandigheid dat we ons niet druk hoeven te maken over de vraag of we al dan niet thee gaan drinken met de powers that be in China, Qatar of Bahrein. De powers that be zien ons aankomen.
De paus, onze premier en onze koning hebben die luxe echter niet. Het enige wat ze beter of slechter kunnen doen, is thuis uitleggen waarom ze tóch dat kopje thee gaan drinken, en zo gemoedelijk de hand schudden van die dubieuze oliesjeik of dictator met bloed aan z’n handen.
Ik denk dat het goed is dat we daar kritische vragen over blijven stellen. Maar ik wantrouw het gemak waarmee tegenwoordig wordt gezegd: onderhandel niet met boeven, toon je morele verhevenheid door thuis te blijven. Dat lijkt mij een uitwas van die ‘bekennende tijden’ waar ik vorige week al over schreef, die uiteindelijk eerder tot méér dan minder breuklijnen tussen mensen en volkeren zullen leiden.
‘Verbindend’ zijn, de ‘dialoog aangaan’; daar zijn we in theorie allemaal voor, tot we zien met wie we verbinding en dialoog zoeken. Dan fronsen we de wenkbrauwen. En nogmaals: altijd begrijpelijk, meestal terecht. Maar wat moeten we dan? Degenen die deze ondankbare taak op zich nemen, mogen zeker kritisch gevolgd en bevraagd worden, maar verdienen tegelijkertijd iets meer krediet en welwillendheid. Het is te gemakkelijk om ze kop van jut te maken. Het laatste slachtoffer op ieder slagveld is de man die de vrede ondertekent.
 |
Gratis kennismaken met KN?Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad nr. 43. Vrijblijvend kennismaken met KN? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan! |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
