De pessimist heeft het maar gemakkelijk. Probleemloos kan hij wijzen op de vele tekenen van achteruitgang en verval. Het zelfgenoegzame ‘zie je nou wel’ ligt hem op de lippen bestorven. De optimist ziet al die tekenen ook heus wel, maar zoekt naar lichtpuntjes aan het donkere firmament.

De optimist kan zelden ‘zie je nou wel’ zeggen, hij moet zich beperken tot een gefluisterd ‘wacht maar’. Hij moet er maar op vertrouwen dat het ergens voorbij de horizon van zijn eigen begrip en inzet allemaal toch goedkomt.

Hij heeft geen reden voor zelfgenoegzaamheid, en moet geregeld de bittere hoon van de pessimisten en zelfverklaarde ‘realisten’ (het ergste soort pessimisten) verduren: dat hij een dromer is, een naïeveling. Of erger: een wegkijker, een mooi-weer-speler. Zo meet de pessimist zich heel eenvoudig het aura van de wijze aan, en is de optimist de eeuwige dwaas, de joker aan het hof van de cynici.

Tijden van tegenspoed

Toch verkies ik dat dat laatste, het optimisme, want ik denk dat dat de fundamentele houding van de gelovige is. Juist ook in tijden van tegenspoed. Vorige week besloot het bestuur van de Stichting Katholiek Nieuwsblad tot een reorganisatie, waarbij helaas ontslagen zullen vallen. Vijf gewaardeerde collega’s moeten we gaan missen; op een klein team van veertien man een hele aderlating.

Het kwam dan ook hard aan bij ons allemaal. Al snel stak het geroezemoes op, op de sociale media waar de cynici elkaar en bovenal zichzelf voortdurend feliciteren: zie je nou wel, het gaat slecht met KN, ondanks al die optimistische praatjes van De Wit in zijn recente hoofdredactionele commentaren.

Grote uitdagingen

Maar ik neem geen woord terug van de ambities die ik geformuleerd heb. Wij maken een prachtige krant en site, die een uniek geluid vormen in het Nederlandse medialandschap. Ik blijf er van harte in geloven. Wij dienen weliswaar een hogere economie dan de aardse, maar ook in plattere termen denk ik dat er voor ons medium heus nog steeds een ‘markt’ is.

Dat die aardse economie ons ook voor grote uitdagingen stelt, is geen geheim. We zijn en blijven klein en kwetsbaar. Wij delen wat dat betreft in het lot van heel onze kerkprovincie. Deze week leest u in onze krant een analyse van de terugloop van de resultaten van de Actie Kerkbalans de voorbije tien jaar. Al willen we ook daar niet aan de lichtpuntjes voorbij gaan, we voelen geen behoefte de zaken rooskleuriger voor te spiegelen dan ze zijn.

Vreugde en vitaliteit

Aan de andere kant: zie de vreugde en vitaliteit van de zojuist afgesloten Wereldjongerendagen in Panama, ook op onze website en in onze krant. Ook dat is de realiteit van onze Kerk vandaag, een realiteit waarin wij ook delen.

We willen het allebei laten zien, de hoop en de vrees, de donkere wolken en het licht dat er toch steeds doorbreekt. Uiteindelijk hebben we het niet in de hand; precies dat is het inzicht dat de pessimist zo angstig maakt en de optimist een glimlach op het gezicht bezorgt. Noem ons maar dwaas. Wij blijven optimisten.