In het wekelijkse programma KN Actueel op Radio Maria schoof vorige week ook onze voormalige columnist pater Elias Leyds aan. Toen we ons artikel over de Heilig Grafkerk in Jeruzalem (zie KN 2) bespraken, vertelde hij een veelzeggende anekdote.
Dat de Grieks- en Armeens-orthodoxe geestelijken daar regelmatig met elkaar op de vuist gaan, is een bekend feit. Journaals en kranten besteden er steeds gretig aandacht aan, met als impliciete boodschap: ‘Zie je nou hoezeer die rare christenen elkaar onderling de tent uitvechten?’
Minder bekend is echter, dat die knokpartijen in hoge mate een ritueel karakter hebben. Het tijdstip van het treffen is vooraf bekend, en de uitkomst ook: na het likken van de wonden gaan alle geestelijken gemoedelijk samen tafelen bij de franciscanen.
Zo heeft die ogenschijnlijk ‘spontane’ knokpartij, aldus pater Elias, vooral de functie van het ceremonieel sublimeren van een oeroud meningsverschil.
“Het zijn hier niet de pausen die doen denken aan de kijvende Armeense en Griekse monniken in Jeruzalem, maar vooral hun criticasters ter linker en rechter zijde”
Tweet dit!
Dat zouden we vaker moeten doen in christelijke kringen. Laat er maar onenigheid zijn, laat het maar knetteren, als we maar niet de kunst verleren om achteraf het glas te heffen en een maaltijd te delen. Maar laten we dan ook de sensatiezuchtige mediaverslagen achteraf met een fikse korrel zout nemen.
Neem nu de recente ophef over het boek van emeritus-paus Benedictus en kardinaal Sarah over het celibaat.
Diverse media sprongen er bovenop, en maakten er een pontificaal titanengevecht van: de ‘conservatieve’ Benedictus doorbreekt het stilzwijgen en bindt, mano a mano, de strijd aan met de ‘progressieve’ Franciscus over het twistpunt van het celibaat. Rico versus Badr, catholic style.
In werkelijkheid ging het er lang niet zo heftig aan toe als bij de gemiddelde knokpartij in de Heilig Grafkerk. Benedictus en Sarah deden – op de hun kenmerkende wijze: beschaafd, verstandig, loyaal aan de Kerk – een duit in het zakje van een discussie die niet alleen door de Amazonesynode, maar ook door de huidige schertsvertoning van de Duitse ‘synodale weg’ opnieuw op de agenda is gezet.
Paus Franciscus heeft al eerder duidelijk gemaakt helemaal niet warm te lopen voor experimenten met vrijwillig priestercelibaat. Dus alle commentaren die de huidige paus in de ene, en de voormalige paus in de andere hoek van de kerkpolitieke boksring plaatsen, zijn schromelijk overdreven.
Het zijn hier niet de pausen die doen denken aan de kijvende Armeense en Griekse monniken in Jeruzalem, maar vooral hun criticasters ter linker en rechter zijde. Zij vliegen elkaar ceremonieel in de haren, met verwijten over en weer dat de een dan wel de ander ‘de eenheid van de Kerk’ schaadt.
Alles goed en wel, maar zullen we dan tijdens de maaltijd achteraf wel gemoedelijk en nederig concluderen dat dit klaarblijkelijk de eenheid van de Kerk is? Een eenheid waarvoor, maar ook waarbinnen nu eenmaal menselijkerwijs gevochten wordt?
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
