Een Haags handigheidje: parkeer een onderwerp dat de regeringscoalitie tot op het bot verdeelt veilig bij een commissie, die er dan uitvoerig onderzoek naar gaat doen. Bewindslieden blij (want even geen lastige onderlinge discussies), voor- en tegenstanders blij (want het onderwerp wordt toch serieus opgepakt), iedereen blij.

Totdat de commissie in kwestie een advies uitbrengt natuurlijk. Maar dan zijn er nieuwe handigheidjes uit de politieke trukendoos te trekken: zeggen dat het onderzoek helemaal de eerder gekozen beleidslijn bevestigt, waarmee de patstelling blijft bestaan, waarna weer een commissie nader onderzoek mag verrichten.

De hete aardappel wordt al jaren doorgeschoven

Op die wijze wordt de hete aardappel van de kwestie ‘voltooid leven’ al jaren doorgeschoven. In 2016 maakte de commissie-Schnabel korte metten met dit D66-stokpaardje: er is geen behoefte aan verruiming van euthanasiewet voor mensen die niks mankeren maar toch dood willen. Maar op raadselachtige wijze zag D66 toch z’n eigen gelijk bevestigd door Schnabel, en ging door met drammen en dreinen.

Toen mocht de commissie-Van Wijngaarden ermee aan de slag, en die kwam eind vorige week tot eenzelfde conclusie: we hebben het over een groep van slechts 0,18 procent van alle 55-plussers die een doodswens hebben, en die wens blijkt bovendien uitermate wispelturig.

Beide kampen gaan met het advies aan de haal

Wéér gaan beide kampen binnen de coalitie met het advies aan de haal, en weer zal een beslissing op de lange baan geschoven worden – wat op zich goed nieuws is. Maar het roept wel de vraag op: wanneer gaan we deze hele kwestie nu eindelijk eens afvoeren van de politieke en publieke agenda?

Begrijp me goed: eenzaamheid onder ouderen, psychische en sociale nood, levensmoeheid: dat zijn absoluut thema’s die brede aandacht verdienen, en een goede, eerlijke discussie.

De kwestie leek plots heel urgent

Maar die problemen zouden niet meer onder de hoogst dubieuze noemer ‘voltooid leven’ geplaatst moeten worden. Die term was sowieso al een vreemd verzinsel van de levenseindelobby, een bedrieglijk eufemisme, een vlag die geen enkele lading dekt.

Maar zo gaan die dingen: het ‘bekt lekker’, spreekt tot de verbeelding, en media en politiek gingen er gretig mee aan de haal. Plots leek de kwestie van ‘voltooid leven’ heel urgent, een onderwerp waar de politiek dringend iets mee moest, zelfs al werd dat waanidee keer op keer door commissies met verstandige mensen gelogenstraft.

Het eigenlijke probleem oplossen

D66, neem nou eindelijk eens je verlies. Als er iets voltooid is, dan is het wel de discussie over ‘voltooid leven’. Die misleidende term kan überhaupt de prullenbak in, zodat we het kunnen gaan hebben over waar het wél over gaat: de kwaliteit van onze ouderenzorg bijvoorbeeld (zie ook ons opiniepanel in de editie van deze week), of breder, de geestelijke, sociale en materiële nood die er bestaat bij vele mensen in de marge van onze vaak zo overspannen samenleving.

Het mankeert er maar aan dat er binnenkort wéér een commissie mee aan de slag wordt gezet, om de politieke gemoederen tijdelijk te bedaren. Kunnen we ons (belasting-)geld niet beter besteden aan het oplossen van het eigenlijke probleem?