Een grote meerderheid van de mensen, zo bleek laatst uit een onderzoek van het Rode Kruis, zapt of scrolt weg bij nieuws over rampen of conflicten. Maar ondanks deze zorgwekkende berichten over nieuwsmijding volgen mensen het Sinterklaasjournaal gelukkig nog wél op de voet.
Het is ieder jaar weer kostelijk om te zien hoe een luchtig tv-programma over deze immens populaire katholieke heilige ‘bezorgde ouders’ in de gordijnen kan jagen. Een gezonken stoomboot, het veranderde uiterlijk van de pieten, Sint in het ziekenhuis: werkelijk alles is voer voor bergen boze brieven van ouders die menen dat het de tere kinderzieltjes bespaard zou moeten blijven.
“Voorliegen? Welnee. Er is geen leugen in Sinterklaas.”
Tweet dit!
Die kinderzieltjes zelf blijken in de praktijk heus zo teer niet. Die zijn beduidend minder complex: ze vinden het gewoon leuk of stom, grappig of spannend, ze lachen en ja, misschien huilen ze ook soms, maar wat dan nog? Ze leren zo de emoties kennen die bij het leven horen; ze leren zich verheugen, ze leren vrezen, ze leren hopen, ze leren meeleven, ze leren vragen, ja bidden en dankbaar zijn, ze leren een onderdeel te zijn van een groter verhaal.
Het zijn altijd ouders geweest die het sinterklaasfeest verpestten met hun krampachtige en bekrompen meningen erover. Nieuw is dat ook allerminst; al aan het begin van de negentiende eeuw werden er verhitte discussies gevoerd of je je kinderen wel mocht ‘voorliegen’ over het bestaan van Sinterklaas.
En wie nog steeds zeurt over roetveegpieten: ook de geheel zwartgeverfde piet was al een compromisfiguur omdat ouders de eigenlijke oervorm – een door de heilige overwonnen duivel die vervaarlijk met zijn ketenen rammelde en de kinderen bang maakte – toch een beetje te gortig vonden.
De enige die het allemaal onverstoorbaar heeft aangezien, en ondanks alle ouderlijke poeha zijn goddelijke gang bleef gaan, is de heilige Nicolaas van Myra zelf. De traditie om hem heen verandert voortdurend, en net als de kinderen maalt hij daar niet om. Zelf verandert hij niet zo veel, hij is dwars tegen ontkerkelijking in zelfs nog steeds gewoon een bisschop met mijter en staf.
Hij glimlacht over alle boze brievenschrijvers, hij herinnert zich nog wat die mensen zelf zich vermoedelijk veel te weinig meer herinneren: hoe ook zij ooit kinderen waren, hun verlanglijstjes in de schoen stopten en “zal de goede Sint wel komen?” zongen. Toen begrepen zij het sinterklaasfeest gewoon nog veel beter. Voorliegen? Welnee. Er is geen leugen in Sinterklaas.
“De Sinterklazologie behoort tot de meest verwaarloosde gedeelten van onze dogmatiek”, verzuchtte Godfried Bomans al in 1956, toen hij eens op één van zijn kostelijke sinterklaasartikeltjes een berg boze brieven van bezorgde katholieken kreeg. De briefschrijvers waren ook toen vrijwel allemaal volwassenen, merkte hij op: “De kinderen hebben geen enkel theoretisch bezwaar.”
 |
Lees meer!Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad van deze week. |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
