Is dat even een opluchting: onze naar verdorven seculiere scholen gaande kinderen hebben de Week van de Lentekriebels zonder kleerscheuren overleefd. Ze kregen geen plastische 3D-modellen van geslachtsorganen te zien, werden niet geïndoctrineerd door lieden die pedofilie wilden normaliseren, kwamen überhaupt niet verknipt of getraumatiseerd thuis. Ik hoorde ze aan de keukentafel vooral praten over alledaagse beslommeringen als een handbalwedstrijd bij gym (was stom) en het slechte weer (nog stommer).
Alle ophef over dit initiatief om op scholen het gesprek aan te gaan over lichamelijkheid en seksualiteit vond ik vele malen gênanter dan het lesmateriaal zelf. Natuurlijk kun je daar elementen in vinden waar je als (al dan niet gelovige) ouder je vraagtekens bij kunt plaatsen.
“Het redelijke gesprek over seksuele voorlichting wordt zo langzamerhand onmogelijk gemaakt door alle schreeuwers en demagogen die er koste wat kost een cultuuroorlog over willen starten”
Tweet dit!
Maar dat kan toch ook gewoon? Je kunt met je kind het gesprek aangaan als die met vragen thuiskomt. Je kunt met de school of de leerkracht in alle redelijkheid het gesprek aangaan als je er zelf vragen of zorgen over hebt hoe die het lespakket vertalen.
Het probleem is wel dat dit redelijke gesprek zo langzamerhand onmogelijk wordt gemaakt door alle schreeuwers en demagogen die er koste wat kost een cultuuroorlog over willen starten. En daarbij zelfs de desinformatie niet schuwen; want er gingen weer volop valse berichten op sociale media rond over al het verschrikkelijks dat in het lespakket zou staan.
Maar de desinformatie gaat wat mij betreft ook een andere kant op, namelijk naar de religieuze waarden en principes waarop de culture warriors zich niet zelden beroepen. Ook die worden eenzijdig, valselijk of uit context geciteerd. Het beeld dat zij schetsen van ‘de’ christelijke visie op seksualiteit is op zichzelf een karikatuur van bekrompenheid en puritanisme.
Daar krijg ik nou de kriebels van, en bepaald geen lentekriebels. Juist ook vanuit een (orthodox) katholiek standpunt zouden we veel kritischer moeten zijn op deze lichaamsvijandige kuisheidstheologie uit het flinterdunne boekje van de Amerikaanse evangelicals.
Wat het katholicisme leert over seksualiteit is vele malen rijker en positiever dan dat. Het is ook niet het in beton gegoten ‘gij zult niet’ dat de luidste voor- en tegenstanders ervan maken.
Het katholieke denken hierover is juist volop in ontwikkeling. In de vroege jaren tachtig bijvoorbeeld amendeerde paus Johannes Paulus II het negentiende-eeuwse katholieke denken over seksualiteit via een reeks catecheses waarin hij een meer persoonlijke, ervaringsgerichte benadering voorstond – later samengevat onder de noemer ‘theologie van het lichaam’.
Ook die had niet het laatste woord; onlangs interviewde de Franse krant La Croix de directeur van nota bene het Johannes Paulus II Instituut in Rome, die op genuanceerde wijze voor een doorontwikkeling van de theologie van het lichaam pleitte.
Een onvoltooid, maar diepgravend gesprek dus; zoals ieder gesprek over seksualiteit. Met alle bagage die onze traditie biedt, kunnen we dat gesprek onbevangen aangaan, zonder direct in paniek te schieten om het laatste lesprogrammaatje op school.
 |
Gratis kennismaken met KN?Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad nr. 13. Vrijblijvend kennismaken met KN? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan! |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
