<

Geef om katholieke journalistiek

doneer
Commentaar

(On)geëmancipeerd?

Anton de Wit 23 november 2018
image
De pro-lifebeweging in de Canadese stad Ottawa demonstreert voor het recht op leven. CNA - Robert DuBroy

Getallen zeggen niet alles. De Kristelig Folkeparti (Christelijke Volkspartij) in Noorwegen vertegenwoordigt maar 4 procent van de kiezers in het Scandinavische land, maar weet vanwege de voor de regering noodzakelijke gedoogsteun toch het Noorse abortusbeleid te beïnvloeden. ‘Geëmancipeerde’ Noren zijn in shock en gaan massaal de straat op, meldde de Volkskrant eerder deze week.

De woordkeuze is interessant; wie tegen het recht is om een kind te doden in de moederschoot, is volgens de progressieve dogmatiek automatisch ‘ongeëmancipeerd’. Achterlijk, barbaars.

Pure framing

In de Volkskrant komt een jonge demonstrante aan het woord die vertelt welk ‘recht’ er op het spel staat: “Het was drie jaar geleden dat ik onverwacht zwanger raakte na een date. Daar zat ik gewoon niet op te wachten. Ik kreeg van de arts in het ziekenhuis een medicijn om de abortus op gang te helpen. De jongen in kwestie, nu mijn vriend, was eveneens opgelucht. Ter troost kreeg ik van hem een doos vol chocolade. We hebben na de ingreep een film gekeken.”

In hetzelfde artikel krijgt de pro-lifebeweging ervan langs omdat die durft te beweren dat er te lichtzinnig met abortus omgegaan wordt. Pure framing, wordt er dan geroepen. Pardon? Is het verhaal van die demonstrante – een doos chocola en een film als goedmakertje voor een afgebroken zwangerschap waar men ‘gewoon niet op zat te wachten’ – geen ultiem bewijs van een stuitende lichtzinnigheid? Dat proberen te verheffen tot een kwestie van emancipatie, waar geen weldenkend en -voelend mens tegen mag zijn, dát is pas kwalijke framing.

De wereld op zijn kop

Het is de wereld op z’n kop. Het zou geen kwestie moeten zijn van progressief of conservatief, christelijk of niet-christelijk; geen weldenkend en -voelend mens kan in werkelijkheid vóór abortus zijn. Hooguit kunnen we van mening verschillen over wanneer er uitzonderingen gemaakt mogen worden, maar een menselijk drama is het hoe dan ook, altijd.

Volgende week begint de Week van het Leven, op 8 december afgesloten met de Mars voor het Leven in Den Haag, waar naar verwachting weer duizenden (ook jonge) mensen op de been zullen zijn. Zullen onze media er evenveel aandacht voor hebben als voor die Noorse protesten? Zullen ze even open en eerlijk luisteren naar de verhalen en argumenten van de deelnemers? Of worden ze bij voorbaat weggezet als extremisten, een verdwaasde christelijke splinter in de marge?

Marginaal of niet, het geluid mag er zijn. En het kan een verschil maken – getallen zeggen immers niet alles, zie Noorwegen. Het begin van een broodnodige kentering is zichtbaar, ook bij ons. In het debat over het levenseinde is inmiddels ook meer ruimte voor nuance en tegenstem, dus waarom zou dat in het debat over het begin van het leven niet kunnen?

Een traditie van eeuwen tegenover de waan van de dag

In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.

Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.

Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.