Het voordeel van katholiek worden in Nederland anno nu is dat je lang jong gevonden wordt. Ik roep dat inmiddels echter al zo lang, dat die bewering zelf al een lange grijze baard gekregen heeft. Hoewel ik nog altijd wel eens als ‘jonkie’ bekeken word in de kerk, voel ook ik me steeds vaker oud. Zeker als ik de inmiddels al veelbesproken nieuwe generatie toetreders ontmoet.
Ik herken me in hun verhalen en toch ook niet. In mijn tijd – ja, hoor mij nou! – was het toch weer net anders. Ik behoor als veertiger tot een vreemde tussengeneratie die nog wel het nodige van huis uit had meegekregen, maar die toch nog een hele wereld te ontdekken had van in de decennia ervoor in onbruik geraakte katholieke gebruiken.
Mijn enthousiasme daarvoor werd toen – zo’n twintig jaar geleden, toen ik het katholieke geloof herontdekte – ‘orthodox’ gevonden, een scheldwoord indertijd dat ik me graag als geuzennaam heb laten aanleunen. Nu voel ik me in vergelijking met jongere katholieken vaak een halve ‘vrijzinnige’, een woord dat ik zélf eigenlijk altijd als scheldwoord heb gebruikt en niet bereid ben als geuzennaam te adopteren. Maar toch. Sommige jongeren vind ik weer zo ‘vormelijk’ dat ik me er wat ongemakkelijk door voel. Waar is de inhoud gebleven, vraag ik me dan af; katholiek zijn is toch zeker méér dan een set gebeden om gedachteloos af te ratelen en een afvinklijstje van morele vereisten om aan te voldoen?
Maar goed, een beetje ongemak mag best bestaan. Het deed mij beseffen dat ik, behalve de jongste niet meer, als katholiek toch eigenlijk ook altijd onvermijdelijk een tolk of vertaler moest zijn. Een tolk allereerst tussen een eeuwenoude geloofstraditie en een moderne wereld die daar zeker indertijd nog erg vijandig tegenover stond. Maar ook binnen die Kerk zelf een tolk tussen groepen en generaties, tussen de ‘geboortekatholieken’ en de ‘keuzekatholieken’, die vaak echt een andere taal lijken te spreken.
Laatst sprak ik iemand die in haar parochie verantwoordelijk is voor het verwelkomen van jongeren. Zij vertelde me dat zij zo’n jongere met interesse in het katholieke geloof in een soort informeel maatjessysteem koppelt aan een echt veel oudere parochiaan, liefst iemand van negentig jaar of ouder. “Die begrijpen elkaar veel beter, ze spreken eenzelfde taal”, zei ze. Want: juist de alleroudsten kennen nog die oude vormen, die oude geloofstaal die jongeren van nu veel helderder en aansprekender vinden dan de subtiele hertalingen van generaties erna.
Ook die tussengeneraties (de mijne incluis) verdienen begrip en waardering. Hen wordt nu vaak al te simplistisch de ‘afbraak’ van de jaren zestig en zeventig persoonlijk aangewreven. Maar vergeet niet: ze hebben juist in die tijden van afbraak de schat van het geloof op hun manier door de woestijn willen dragen. Laten we elkaar – nu een nieuwe generatie het geloof ontdekt – dus in godsnaam proberen te blijven verstaan, en andere generaties niet te snel in een hoek zetten als (te) orthodox of vrijzinnig. Laten we blijven geloven in het talenwonder dat we met Pinksteren vieren. We zijn allemaal geroepen om tolken en vertalers te zijn.
 |
Lees meer!Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad van deze week. |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
