<

Geef om katholieke journalistiek

doneer
Commentaar

Puinruimen na carnaval

Anton de Wit 27 februari 2020
image
Foto: The Creative Exchange - unsplash.com

Puinruimen na carnaval is een heidens karwei. Op onze KN-redactie in hartje Oeteldonk zijn we er ieder jaar getuige van. Dapper waden de schoonmaakploegen door een zee van plastic bierbekers en verregende confetti. Na de vrolijkheid de kater; het is zichtbaar, voelbaar, ruikbaar in de stad.

Hoeveel erger de kater, en zwaarder het puinruimen, in het Duitse Volkmarsen, waar een 29-jarige automobilist opzettelijk inreed op een carnavalsstoet. De krantenfoto’s tonen een spoor van vernieling; onder de (zwaar)gewonden ook kinderen. Over een al dan niet politiek motief is op het moment dat ik dit schrijf nog niets bekend. Maar de schrik zit er in Duitsland goed in na recente extreemrechtse terreur.

Inzet van verhitte politieke debatten

Dan van de oosterburen naar de zuiderburen: hoe verbijsterend is het, juist in tijden van groeiend rechtsextremisme en antisemitisme, dat in de carnavalsoptocht in Aalst doodleuk joodse karikaturen werden geëtaleerd?

Het zou natuurlijk gek zijn om te zeggen dat carnaval z’n onschuld verloren heeft, want het is nooit een onschuldig feest geweest. Maar wrang is het wel: moet nu ook dit vrolijke volksfeest inzet worden van verhitte politieke debatten?

Verweer

Dat is ook precies het verweer van de makers en verdedigers van de ‘jodenpoppen’ in Aalst: al die politieke ophef is onzin, onnodige overgevoeligheid, carnaval neemt nu eenmaal graag ‘heilige huisjes’ op de korrel.

Natuurlijk is dat laatste waar, én waardevol in een vaak zo overspannen samenleving: dat er een lange neus wordt getrokken naar politieke en kerkelijke machthebbers, dat wanen en modes op de hak worden genomen.

“Welbeschouwd hebben de feesten in kwestie de wortels van de traditie allang doorgesneden”

Maar een machthebber bespotten is heel iets anders dan een minderheid bespotten die toch al gebukt gaat onder toenemende agressie. Het is een gotspe om protesten daartegen af te doen als ‘politieke correctheid’ die het gemunt heeft op wéér een onschuldige volkstraditie, zoals eerder zwarte piet of vuurwerk.

Selectief soort tolerantie

Voor al die ‘tradities’ geldt welbeschouwd hetzelfde: ze worden tot inzet gemaakt van een radicale politieke strijd waarbij elk gevoel voor proportie verloren gaat. Dat kan enigszins te begrijpen zijn wanneer het er om gaat om een lokaal gebruik te beschermen tegen die grote globalistische gelijkmaker van een selectief soort tolerantie (zoals beschreven in het essay van Erik Hendrix in de nieuwe editie van KN).

Maar welbeschouwd hebben de feesten in kwestie de wortels van de traditie allang doorgesneden, en zijn ze niets meer dan de zoveelste uiting van die moderne waan die identiteitspolitiek heet.

Veertigdagentijd

Anton van Duinkerken kon carnaval lyrisch “het feest onzer onvergankelijkheid” noemen, zolang het een christelijk carnaval was. Het is helaas al te vergankelijk wanneer het zichzelf zo laat kennen, als lege provocatie in een zee van plastic en pulp.

Hopelijk brengt de kater nieuwe, nuchterdere inzichten. Dan wordt het geestelijke puinruimen achteraf, de Veertigdagentijd, hopelijk nog een christelijk karwei.

Een traditie van eeuwen tegenover de waan van de dag

In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.

Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.

Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.