Dit commentaar kleurt rood deze week, om dezelfde reden dat vandaag veel kerken en monumenten rood kleuren: om aandacht te vragen voor mensen die wereldwijd bedreigd en vervolgd worden vanwege hun geloof.
VerademingKerk in Nood, de organisator van het internationale evenement Red Wednesday, meldt dat er dit jaar alleen al in Nederland 160 parochies meedoen, “van Texel tot Maastricht”. In tijden dat activisme doorgaans van de daken wordt geschreeuwd, gepaard gaat met simplistische leuzen en zelfs geweld richting andersdenkenden niet schuwt, vind ik Red Wednesday een verademing. |
Geen leuzen, geen lawaai; slechts een rood licht dat op een gevel wordt geprojecteerd. Als de lamp weer uitgezet wordt, zie je er niets meer van. Geen schoonmaakploegen die drie dagen zoet zijn om de rotzooi op te ruimen en de schade te herstellen. Geen opgetrommelde politiemacht om rivaliserende relschoppers uit elkaar te houden. Geen burgemeester die nog dagenlang de blaren op de tong moet praten om de gemoederen te bedaren.
Botsing van religies?Zeker, dat type activisme trekt meer media-aandacht. Maar het is een type aandacht dat zelden nog over de eigenlijke zaak gaat. Is er één kind in Gaza beter geworden van al het geweld dat we laatst in Amsterdam meemaakten, en de verontwaardiging daarover die nog dagenlang aanhield? Zulk activisme verdiept slechts de bestaande kloven. |
Daarover gesproken: de atheïstische Volkskrant-columnist Max Pam omschreef die rellen in Amsterdam smalend als een botsing “van twee van de drie abrahamitische religies”, maar met religie heeft het toch echt nog maar bar weinig uit te staan. Hooguit wordt religie als schaamlap gebruikt om de eigen onverdraagzaamheid mee te maskeren.
CultuuroorlogEn ja, dat gebeurt onder christenen net zo goed. Ik ben het zelden met Pam eens, maar ik deel wel zijn beschreven ongemak bij de bedenkelijke positie van sommige zelfverklaarde pleitbezorgers van de derde abrahamitische religie, de onze. Hij noemt Ayaan Hirsi Ali bij naam, maar er zijn er natuurlijk meer die het christendom als megafoon van hun eigen ongenoegen menen te kunnen gebruiken, het geloof in stelling brengen als wapen in de cultuuroorlog. “Dat kan niets anders betekenen”, schrijft Pam terecht, “dan dat het christendom als een soort politieke agenda moet worden uitgerold”.
Het staat volmaakt haaks, in mijn optiek, op de beschreven geest van Red Wednesday; in plaats van een stil herdenken van onschuldige slachtoffers, een schreeuwlelijk activisme voor één specifieke strijdende partij in de identiteitspolitieke partizanenoorlog. Geestelijke wapensDat christenen wereldwijd de meest vervolgde geloofsgroep vormen, heeft nu net alles te maken met het feit dat ze veelal géén partij zijn of kiezen in conflicten, dat ze géén wapens oppakken dan geestelijke wapens – gebed, volharding, onvoorwaardelijke naastenliefde. Dat maakt hen kop van jut, dat maakt dat hun leed ook steevast onderbelicht blijft, als parochies overal in ons land er niet de rode lamp op zouden zetten. Moeten christenen dan ook harder gaan schreeuwen, feller van zich afbijten, desnoods met geweld, zoals sommige culture warriors menen? Dat is het hele punt missen van alles wat Jezus Christus ons heeft voorgeleefd, en tal van heiligen en martelaren in zijn spoor. |
 |
Lees meer!Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad van deze week. |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
