Nieuwsuur trok afgelopen weekend een beerput open: een Depressiegala dat vooral ten bate van z’n eigen management gehouden werd, onderzoekers die geen cent zagen van beloofd geld, betrokkenen die de zwarte piet doorspelen en de eigen handen wassen in onschuld…
Ja, dat is om depressief van te worden. Voor het eigenlijke, toch nobele doel van zo’n gala – bewustwording van geestelijke gezondheidsproblematieken – is dergelijke ophef natuurlijk funest.
En breder: dit voedt het wantrouwen jegens goede doelen, die toch al gemakkelijk het verwijt krijgen (al dan niet terecht) dat er te veel van het geschonken geld aan de strijkstok blijft hangen.
De reactie – al die zogenaamd goede doelen wantrouwen en de hand dan maar op de knip houden – is begrijpelijk. Maar hoe eerlijk is die?
Pas geven wanneer we zeker weten dat elke euro die wij geven goed besteed wordt: kan dat wel, mag dat wel? Hoe lang kunnen en willen wij de euro die wij geven achtervolgen, om maar zeker te weten dat de ontvanger die gebruikt op een manier die wij juist achten?
En dan nog, zijn we dan verzekerd van het resultaat waarop we hoopten? Het onderzoek waarvoor we gaven, kan vruchteloos blijken, de investering een fiasco, de donatie een druppel op de gloeiende plaat… Moet dat ons tegenhouden om te geven?
Deze vragen zijn ook relevant voor de christelijke gemeenschap, nu de jaarlijkse Actie Kerkbalans weer van start is gegaan (zie ook KN4). Wij katholieken zijn notoir goed in onze hand op de knip houden. Hoe komt dat?
In de Volkskrant deze week werd het geweten aan de hiërarchische structuur van de Kerk. Bij protestanten hebben leden op lokaal niveau de nodige invloed, zo stond in die voormalig katholieke krant te lezen, maar “een katholiek daarentegen heeft weinig te zeggen over wat de paus doet”.
Wat een lariekoek. We gaven toch überhaupt niet aan Kerkbalans uit bezorgdheid om Vaticaanse kerkpolitiek, maar uit bezorgdheid voor onze lokale parochiegemeenschap?
En daar hebben wij als gemiddelde parochiaan nog altijd meer te zeggen dan de paus. Die komt daar immers de bloemen op het Maria-altaar niet verversen en de liederen voor het koor niet uitkiezen.
Anderzijds is het idee dat wij met onze gift aan Kerkbalans – zoals met elke gift – eigenlijk invloed willen kopen, zo gek nog niet. Inderdaad kunnen wij ook hier onze euro moeilijk loslaten.
Maar het is een recept voor teleurstelling. Want ook die euro in de collecteschaal kunnen wij maar lastig volgen, ook die landt niet altijd in de vruchtbare bodem waar wij hopen dat die landt.
Het zou ons niet moeten weerhouden om te geven. Ook katholieken hebben voldoende invloed op hun parochie. Maar die invloed begint niet met de hand die wij op onze knip houden, maar met de handen die we uit de mouwen steken.
Laat Kerkbalans alsjeblieft niet het Depressiegala van christelijk Nederland worden – met veel gesomber, gekrakeel over hoe het geld besteed moet worden, en niemand die uiteindelijk verantwoordelijkheid neemt.
Geef gewoon ruimhartig, zonder omzien, en zet je onbaatzuchtig in voor de parochie als je wilt dat je gift echt telt.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
