Veel mensen zullen het herkennen (ik wel in elk geval): dat je aan het einde van een drukke werkdag naar je takenlijst kijkt en moet concluderen dat die alleen maar langer is geworden in plaats van korter.
Ooit werd ons het droombeeld (of angstbeeld) voorgeschoteld, dat automatisering ons praktisch al het werk uit handen zou nemen. Robots, machines en slimme computers zouden al het zware hoofd- en handwerk voor ons doen; wij hoefden ’s ochtends de knop maar even aan te zetten en de rest van de dag konden we rustig koffie drinken in het zonnetje.
“De ene helft van onze tijd binden we de strijd aan met onze eigen to-do-list, de andere helft van onze tijd sluiten we mopperend aan op andermans lijst”
Tweet dit!
Maar kijk eens waar we nu staan: overal een schreeuwende behoefte aan personeel, overal uitdijende wachtlijsten, overal mensen die uitzichtloos wachten op basale behoeften zoals voedsel en een dak boven hun hoofd, overal dossiers die zich opstapelen op bureaus, en geen ‘slimme’ computer die ze voor ons weg kan werken.
Wachttijden op het vliegveld, wachttijden in de zorg, wachttijden in de psychiatrie – voor een belangrijk deel precies omdat de hoge werkdruk voor stressklachten en burn-outs zorgt.
De ene helft van onze tijd binden we de strijd aan met onze eigen to-do-list, de andere helft van onze tijd sluiten we mopperend aan op andermans lijst – “Er zijn nog tien wachtenden voor u”.
De Immigratie- en Naturalisatiedienst zegt in een reactie op de huidige opvangcrisis voor vluchtelingen, dat men de ernst inziet, dat men meer personeel zoekt en dat men “waar mogelijk slimmer” werkt.
Ik houd mijn hart vast. ‘Slim werken’ is een eufemisme geworden voor met nog minder middelen nog meer doen. Met ‘slimme’ technologieën die ons haarfijn laten zien hoezeer wij onze targets niet halen.
Ooit heette het bangmakerij wanneer je zei dat “computers ons straks de baas zijn”, en flauwekul bovendien, want zó slim zullen computers ook weer niet worden.
Toch moeten we in alle eerlijkheid concluderen dat die technologie ons allang de baas is. Niet omdat computers zo slim zijn, maar omdat wij zo dom zijn om ons naar de werkwijze van de computer te voegen, in plaats van andersom. We willen net zo snel en efficiënt kunnen werken, lean en agile, we willen connecten met anderen, onze output verhogen, altijd stand-by staan.
Ik ken hier maar één serieuze remedie tegen, en dat is mijn computer uitzetten en een kerk inlopen. Daar zitten en rusten – de sabbat gedenken, heet dat heel fraai. Zeker, daar wachten we ook op iets (kort gezegd: op de wederkomst van de Heer), maar dat gaat er doorgaans heel gemoedelijk aan toe. Geen probleem ook wanneer er daar nog tien wachtenden voor me zijn. Mijn takenlijst wordt er niet kleiner door; het belang dat ik hecht aan die takenlijst wel.
Het feit dat ik nu geneigd ben te zeggen dat ik daar even helemaal kan ‘opladen’, verraadt precies het probleem. We zijn ons te veel gaan vereenzelvigen met onze ‘slimme’ apparaten. En da’s echt niet zo slim.
 |
Gratis kennismaken met KN?Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad nr. 25. Vrijblijvend kennismaken met KN? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan! |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
