Ik zal het maar meteen opbiechten: ik ben een deeltijdprinses. Als hoogopgeleide vrouw werkte ik keurig fulltime, tot ik beviel van mijn eerste kind. Sindsdien werk ik twintig uur per week als bezigheidstherapie voor Katholiek Nieuwsblad, terwijl mijn man zich een slag in de rondte werkt om vrouw en kind te onderhouden. Als ik niet werk, lig ik natuurlijk de hele dag lui op de bank.

Een luizenleventje?

U begrijpt hopelijk dat ik zo niet naar mezelf kijk, maar dit is wel hoe de overheid mij ziet. Terwijl de realiteit anders is, zoals iedereen weet die wel eens een volle dag met kleine kinderen doorbrengt. Ik sta nog altijd volledig achter mijn keuze om in deeltijd te gaan werken, maar een luizenleventje is het alles behalve.

Nu wordt wel eens gedacht dat mijn keuze werd ingegeven door achterhaalde ideeën uit dat malle geloof van mij. Hoe mensen daar bij komen, weet ik niet, want ik ben nog nooit een priester tegengekomen – jong of oud – die mij sommeerde als de wiedeweerga terug te gaan naar het aanrecht. Integendeel zelfs.

Draagvlak voor ‘ongelijke’ verdeling

Dat het daar ook niets mee te maken heeft, bleek afgelopen weekend uit een enquête van de Volkskrant. Zorgtaken eerlijk verdelen, evenveel uren kunnen werken: de meesten zijn er voor. Maar die veranderingen zelf doorvoeren? Liever niet, zo blijkt.

Slechts 4% van de respondenten – mannen én vrouwen – zegt iets aan hun gezinssituatie te willen veranderen. Stellen vinden het namelijk wel prima functioneren zo, die ‘ongelijke’ verdeling.

Voorzieningen op peil

Als je daar dan per se iets aan wilt veranderen, moet je dus niet steeds bij de parttime werkende moeders zijn, maar iets veranderen aan het systeem.

En dat er iets moet veranderen, is duidelijk. In mei schreef de Sociaal Economische Raad nog dat mensen meer moeten werken als we onze publieke voorzieningen op peil willen houden. Maar waarom de oplossing dan steeds weer neerleggen bij die vermeend ‘luie’ deeltijdwerkers?

Complexe samenhang

Dat daar niet per se het antwoord ligt, bleek deze week uit een andere enquête, gehouden door vakbond FNV. Er zijn namelijk best werknemers in de zorg, kinderopvang en transport die meer uren zouden willen werken. Die worden met open armen ontvangen, zou je denken.

Nee dus: ruim vier op de tien mensen die om meer uren vroegen, kregen die niet. Dat heeft te maken met de complexe samenhang tussen wensen van werkgevers, werknemers en cliënten (zo zijn er in de thuiszorg en de horeca piekmomenten waarop mensen het hardst nodig zijn), maar het geeft ook maar weer eens aan dat meer werken niet dé oplossing is voor het nijpende tekort aan arbeidskrachten.

Geen snelle oplossingen

Nee, daar is meer voor nodig, want systemen verander je niet zo maar. Dat vergt een lange adem. De beleidsmakers van nu die zoeken naar snelle oplossingen voor een acuut probleem hebben er niks aan, maar het is iets om te overwegen in deze periode van Advent.