Een interessante woordkeuze: de directeur van Schiphol, zo hoorde ik op de radio zeggen, moest deze week “te biecht” gaan bij de Tweede Kamer over de lange wachtrijen op de luchthaven.
Het is allemaal breed uitgemeten in de pers, dus van enige vorm van biechtgeheim was alvast geen sprake. Ook denk ik dat de parlementaire biechtvaders en -moeders wel een stevige penitentie hebben opgelegd, maar vergeten zijn de absolutie te verlenen. Op enige pastorale mildheid hoeft de Schiphol-directeur sowieso niet te rekenen.
Terwijl: wat had de man nu eigenlijk ‘op te biechten’? Als je er even goed over nadenkt toch vooral onze zonden, en niet zozeer die van hemzelf. De zonden van een samenleving voor wie de woorden ‘Hemelvaart’ en ‘Pinksteren’ niet veel meer betekenen dan ‘lekker lang weekend’, waarin per spotgoedkope charter naar Ibiza of Kreta gevlogen dient te worden.
“Als je de beelden vanaf de overvolle luchthaven ziet, lijkt het alsof het halve land wegvlucht van – ja, van wat?”
Tweet dit! De zonden van een politiek die al decennialang in niets anders gelooft dan in de Geest van de Groei. Die niet rust voordat het hele land van Den Helder tot Maastricht vol ligt met landingsbanen – want werkgelegenheid! Welvaart! En dan nu mopperen dat het zo druk is op de luchthaven.
Waar vluchten wij voor? In de Pinkstereditie van Katholiek Nieuwsblad staan we uitgebreid stil bij mensen die naar onze streken toevluchten, weg van de vernietigende oorlog in Oekraïne, om hier bijvoorbeeld in kloosters of bezinningscentra opgevangen te worden.
En als je dan de beelden vanaf de luchthaven ziet, lijkt het alsof het halve land wegvlucht van – ja, van wat? Van de krapper wordende beurs kan het toch kennelijk niet zijn…
Intussen worden er wel woorden als ‘vliegschaamte’ toegevoegd aan de Dikke Van Dale. Want kennelijk voelen we op onze klompen aan dat we op te grote voet leven, dat het eigenlijk allemaal een tandje minder moet, omwille van de inflatie, het klimaat, de verspreiding van ziektes, de oliemiljarden die altijd in de zakken van de grootste schurken verdwijnen. Maar ja. We gaan toch allemaal graag op vakantie?
Ja, en daar zouden we ons ook helemaal niet voor hoeven schamen als het binnen de grenzen van het redelijke en normale zou blijven. Maar wat is redelijk, wat is normaal? Misschien moeten we zelf ook eens wat vaker naar die kloosters en bezinningscentra toe om daar over na te denken. Daar weten ze wel raad met schuld en schaamte en biechtgesprekken.
Zo’n 1300 vluchten gaan er iedere dag op Schiphol, maar de Heilige Geest wil er maar niet landen. Daar helpt vooralsnog geen pandemie, oorlog of recessie aan.
 | Gratis kennismaken met KN?Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad nr. 22. Vrijblijvend kennismaken met KN? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan! |
