Eén van mijn kinderen maakte laatst met haar klas een stadswandeling door Nijmegen. Bij een standbeeld van de heilige Petrus Canisius aangekomen had de gids – een enthousiaste vrijwilliger die de kinderen de geschiedenis van de stad moest bijbrengen – verteld dat Canisius een katholiek was, “maar wel een goede katholiek”, want anders dan de andere katholieken uit zijn tijd maakte hij geen andersgelovigen dood op de brandstapel.
Om te demonstreren hoe tolerant Canisius wel niet was, stimuleerde de gids de basisschoolleerlingen vervolgens om het heiligenbeeld uit te schelden met ouderwetse scheldwoorden.
Nu ben ik wel wat gewend aan nonsens die over ons geloof wordt verkondigd, en lange tenen heb ik allerminst als het aankomt op quasi-leuk bedoelde heiligschennis. Maar dit was me toch te gortig.
Ik heb mijn bezwaren in een stevige maar nette brief op papier gezet, en daarmee een klacht ingediend bij de schoolleiding. Die schreven inmiddels een keurige brief terug, waaruit sprak dat ze mijn punt begrijpen en dat ze de klacht serieus nemen.
Afijn, vooralsnog verloopt dat allemaal beschaafd, volwassen en redelijk – zoals dat hoort; eigenlijk niet eens het opmerken waard. Ik heb ook niet de minste aandrang gevoeld om er openlijk stampij over te maken, medestanders te zoeken onder andere ouders, een online petitie te starten…
Ik vind eigenlijk dat mensen zich veel te gemakkelijk bezondigen aan dergelijk exhibitionisme van de eigen gekwetstheid. Verontwaardiging is de nieuwe tabak; we blazen de rook ervan kwistig in andermans gezicht. Het schaadt dus ook niet louter onze eigen geestelijke gezondheid.
“Dat er ook onder christenen gekken zijn, hoef je mij niet te vertellen”
Tweet dit!
Ik had er überhaupt niets over geschreven, als dat verbijsterende bericht uit Frankrijk er niet was geweest, van die maatschappijleraar die op straat onthoofd werd door een moslimextremist omdat hij tijdens een les over meningsvrijheid een cartoon van de profeet Mohammed had getoond.
Ik kan er met m’n verstand niet bij. Religieuze gevoeligheid, ik snap het. Spot, onbegrip, ik ken het. Maar dit?
Je kunt zeggen: jij hebt gemakkelijk praten, in je aangeharkte provinciestadje waar die ene stadsgids iets lelijks zei over je geloof. Maar Conflans, waar deze gruweldaad plaatsvond, is zo anders niet dan Nijmegen – een pittoresk oud stadje aan de rivieroever.
En laten we wel wezen: dit begon ook met één boze vader, die vond dat kinderen aan heiligschennis werden blootgesteld op school. Hij ventte zijn verontwaardiging wél publiekelijk uit, met deze dodelijke afloop.
Ik ben de laatste om hier allerlei generalisaties te uiten, of om ‘de’ moslims verantwoordelijk te houden voor de daden van één gek. Maar de dooddoener ‘in alle geloofsgroepen komen extremisten voor’ raakt ook sleets.
Dat er ook onder christenen gekken zijn, hoef je mij niet te vertellen. Maar ze grijpen, ongeacht hun culturele of sociaaleconomische achtergrond, slechts zelden naar de wapens wanneer ze zich gekwetst voelen in hun religieuze overtuigingen. Nee, zelfs niet in de tijd van de heilige Petrus Canisius, wat die overijverige stadsgids ook beweerde.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
